Acı yazı

Zor karar verdim.
Ama yazıyorum.
Çünkü gerçekten acı çekiyorum.
Türkiye, Türk milleti bunları hak etmiyor.
Artık bunu hissediyorum.
Sabrının sonuna doğru geliyor.
Benim yaptığım tercümanlık.
Giderek şiddetlenen duyguların dile getirilmesi.
Sonuçta bu Türkiye’nin geleceğiyle ilgili. Futbol takımı değil ki.
Şampiyonluk maçı izlemiyoruz ki.
Seçim, kardeşim! Seçim! Türkiye’nin kaderi.

KEMİKSİZ GEZGİNLER

Ortalığa bakıyorum.
Sosyal medya algıcıları, kamuoyu yönlendirici, tek ayak üstünde kırk yalan atan araştırmacılar, bastır parayı atayım sonucu anketçileri…
Acaba beni o parti mi seçilecek yere koyar, onu değil de beni aday yapar da ustalaşamamış kemiksiz gezginler.
Bu olmadı, öteki…
Hem de bir öncekini batır, yenisini göklere çıkar. O da mı olmadı… yürrü ötekisine. Ne dediğinin ne önemi var. Hepsini mideleri kaldırıyor.
E Türkiye’de siyasi partilerin sayısının da bir sonu var. Bazen öylelerini biliyorum ki… turu tamamlıyor, yeniden eski sövüp saydığı partilerine gidip baştan başlıyorlar.
Parti değiştirilmez mi…
Değiştirilir.
Programını, çizgisini, Türkiye’nin sorunlarına, geleceğine ilişkin önerileri konusunda fikirlerinizi söylersiniz, eleştirirsiniz, uğraşırsınız, bakarsınız olmuyor… yapabileceğine inandığınız size güven veren başkasına gidersiniz…
Mücadeleye başlarsınız. Bir amacını, hedefiniz vardır. Seçmeninize karşı sorumluluğunuz… vardır.
Bu mu?..
Nerdeee…

LİDERLERİNE BİLE SÖVÜP SAYANLAR

31 Mart öncesi rica ediyorum bana bir tane şu ortalıktakilerden parti gösterin, başı sonu belli olsun!
Gerçekten Vatan Partisi nazarlık. İnanın bunu da zor yazıyorum. İnsanın kendisini yazması ayıp gibi geliyor ama zorunlu. Keşke öyle olmasa.
Seçime üç gün kalmış toplu istifalar oluyor hâlâ.
Ayrılanlar birbirlerine en ağır suçlamaları yapıyorlar.
Kalanlar da altta kalacak değiller ya…gidenlerin arkasından bin beterini söylüyor.
Nasıl bir yabancılaşma.
Kapı aralarında o ooo neler neler dökülüyor ortalığa... Hemen ertesi gün. Dün bir bugün iki.
Hatta liderleri hakkında bile.
Şu bile konuşuluyor, acaba hasta mı… o giderse kim gelecek…
Bakın ayıp olur diye o sözcüğü bile kullanamıyorum, “hasta” diye yuvarlayıp yumuşatıyorum.
Bir partili kendi örgütünün başkanının ölümünü düşünüp o hesapları yapar mı?..
Nasıl o partide durur.
Neden durur…
Ahlâkla bağdaşır mı?
Ahlâk bir siyaset insanı için birinci kural olmalı.

KOLTUK DEĞNEKLİ YARIŞÇILAR

İttifaklar, sözler, sarmaş dolaş kucaklaşmalar, toplantılar, toplantılar güya birleşmeler, şen şakrak pozlar… bir gün bile geçmiyor boğazlaşmalar, hakaretlerin en ağza alınmayacakları...
Çocuk gibi sorumsuz.
Atışmalar.
Hafiflik, düzeysizlik.
Üç-beş yıllık partilik deneyimsizliğiyle oturulan başkanlık koltukları.
Seçmende aman iyi ki iktidara gelmediler şükürleri…
Hepsi bir yana, hele de Biden tayfalığında yarış yok mu, terörü yerden kaldırıp üç kez öpüp başına koymalar yok mu! Hepsi aynı kulvarda koltuk değnekli atlet sanki.
Peki, ne olacak…

SORUMLULUK ÇAĞRISI

Zaman daralıyor. Türkiye’nin artık film seyretme lüksü kalmadı.
Etrafımız ateşle sarılı.
İçimiz yanıyor.
Onun için yerel seçim ama genel seçim ağırlığı baskın.
Devrim yapacağız.
Geldi çattı!
İlk önce kendimizden, o kıymetli oyumuzdan başlayacağız!
Cesaretli olacağız.
Kıracağız o sosyal medya maskaralıklarının, “algıcı” çalgıcıların cam fanusunu.
Tertemiz havayı soluyacağız.
Karar vereceğiz.
Gün doğacak, hep uyanacağız.
Siperlere dayanacağız. …
Benim oyum işte göğsümü gererek, başım dik şuraya yazıyorum:
Vatan Partisi’ne!
Vatan Partisi’nin o genç, pırıl pırıl, o müthiş enerji ve deneyimi birleştiren tertemiz adaylarına!
Ellerindeki gerçekçi çözüm programlarına.
Vicdanım öyle rahat ki! …
Acı başladık. Tatlı bitti.
Kıymayın efendiler, bu millete, bu memlekete!