Umutlu Ağıt!

(Benim Gerçek Ailem Büyük Türk Milleti’ne...)

Kara haber tez ulaştı, bağrımıza ateş düştü,

Kar yağdı Maraş tutuştu, buzlu esti Urfa yeli.

Öldü dirildi Kahraman, Şanlı millet kenetlendi:

Keşke gülüm ölmeseydi.

Dağlar taşlar dile geldi, betondan doğdu bebek,

Gökte uçan Huma Kuşu yerde umutla buluştu.

Söyledi Mardin manisini kanadını gererek:

Keşke şahin ölmeseydi.

Kesti kara zülfünü Aslı, umudunu kesmedi,

Kerem göründü gözüne, arı çiçeğine kavuştu.

Acılı yüreği Asi’nin Hatay’da şarkıyla coştu:

Keşke bülbül ölmeseydi.

Şu Fırat’ın suyu derindir, yıkıp aşar bentleri,

Görünür vatan evinden dünya güzellikleri.

Vurur millet kayasına Asya bahçesinde güneş:

Keşke aslan ölmeseydi.

Benim büyük ailemdir, velim ile delim odur,

Güle çıkıp ölmeyen gülden düşüp ölmedi.

Anadolu tükenmez, yurt silahı yiğit doludur:

Keşke gafil bilseydi!