Ayak parmaklarında yürüme: Bir dizi soru işareti

Ayak parmaklarında yürüme, bir tür yürüyüş stilini tanımlayan bir terimdir. Ayak parmaklarında yürüme, bir kişinin ayak parmakları veya ayak tabanı üzerinde, topuğa veya ayağın herhangi bir başka kısmına çok fazla veya hiç ağırlık koymadan yürümesidir. Yürümeye başlayan çocuklarda ayak parmaklarında yürüme yaygındır. Yürümeye başlayan çocuklar büyüdükçe genellikle topuk-ayak parmaklarında yürüme düzenini benimserler. Bir çocuk üç yaşından sonra bile ayak parmaklarında yürümeye devam ederse veya topuklarını yere hiç koyamazsa, çocukların yürüyüşünü değerlendirme konusunda deneyimli bir sağlık uzmanı tarafından muayene edilmelidir. Ayak parmaklarında yürüme, bir dizi sağlık durumuyla ilişkilendirilebilir veya bilinmeyen bir nedeni olabilir. Ayak parmaklarında yürümenin tıbbi bir nedeni ve altta yatan bir durum belirlenemediğinde, sağlık uzmanları buna genellikle "idiyopatik" ayak parmaklarında yürüme adını verir. Çocuk büyüdükçe daha belirgin hale gelen bir tanıya sahip olabilir veya ayak parmaklarında yürümeye neden olan bir tanı hiç olmayabilir. İdiyopatik ayak parmaklarında yürüme, yalnızca diğer tüm durumlar dışlandıktan sonra düşünülmelidir.

BELİRTİLER MUHTELİF

Ayak parmaklarında yürümenin diğer nedenleri arasında doğuştan kısa Aşil tendonu, kas spastisitesi (genellikle serebral palsi ile ilişkilidir) veya Duchenne kas distrofisi gibi genetik hastalıklardan biri olarak kas hastalığı bulunur. Ayak parmaklarında yürüme, ayak bileğinin hareket etmesini engelleyen ayak bileğinde bulunan bir kemik bloğundan da kaynaklanabilir. Bu, travma veya artritin sonucu olabilir. Ayak parmaklarında yürüme, ayak düşüklüğü gibi ayrı bir durumu karşılamanın bir yolu da olabilir. Çocuklarda kalıcı ayak parmaklarında yürüme, otizm gibi gelişimsel engellerle de ilişkilidir. Yakın zamanda yapılan bir çalışmada, Otizm Spektrum Bozukluğu olan çocukların %68'i yürüme değişiklikleri yaşadığını bildirmiştir. Otizm Spektrum Bozukluğu, Duyusal İşleme Bozukluğu veya üstün zekalılık gibi hassas sinir sistemlerine sahip olanların da ayak ucunda yürümeye yatkın olduğu bildirilmektedir.

HER ZAMAN İKİ TARAFLI

İdiyopatik ayak ucunda yürüme her zaman iki taraflıdır ve ortopedik veya nörolojik bir nedeni yoktur. Üç yaşından sonra devam ederse teşhis edilir. Bu durumda, çocuklar tipik topuk-ayak parmakları düzeninde gönüllü olarak yürüyebilirler, ancak ayak uçlarında yürümeyi tercih ederler. İdiyopatik olarak kabul edilebilmesi için, çocuğun tıbbi geçmişinde diğer yürüyüş anormallikleri de dahil olmak üzere herhangi bir nörolojik, ortopedik veya nöropsikiyatrik rahatsızlık olmamalıdır. Duyusal işleme zorluklarıyla ilişkili olduğu düşünülmektedir. İdiyopatik ayak parmakları yürüyüşünün iki sınıflandırması oluşturulmuştur. Alvarez sınıflandırması, ayak parmakları yürüyüşünün şiddetini kinematik ve ayak bileği rocker'larına göre belirler. Pomarino sınıflandırması, ayak parmakları yürüyüşünü bireyin belirli özelliklerine göre belirler ve bunları sunulan belirtilere göre üç türe ayırır.

SEREBRAL PALSİ

Ayak parmakları yürüyüşü ile serebral palsi arasındaki ilişkinin kaynağını belirlemek için çalışmalar yapılmıştır. Bir çalışma, serebral palsi ile ilişkili ayak parmaklarında yürümenin (bazen ekinus yürüyüşü olarak da adlandırılır) plantarfleksiyonda rol oynayan birincil kaslar olan anormal derecede kısa medial ve lateral gastroknemius ve soleus ile ortaya çıktığını ileri sürmektedir. Ayrı bir çalışma, yürüyüşün zayıflamış plantarfleksiyon kasları nedeniyle telafi edici bir hareket olabileceğini bulmuştur. Serebral palsi ve ayak parmaklarında yürümesi olan kişilerde, normal topuktan ayak parmaklarına yürüyüş için ayak parmaklarında yürümeye göre daha fazla plantarfleksiyon kuvveti gerekir. Tipik olarak gelişen çocuklar farklı ayak parmaklarında yürüme türlerini gerçekleştirmekle görevlendirildiğinde, ayak parmaklarında yürümeleri, serebral palsili ayak parmaklarında yürüyen çocukların yürürken sahip olduğu kuvvet seviyelerine düşüremez. Bu, serebral palsi ile ilişkili ayak parmaklarında yürümenin, yalnızca ayak parmaklarında yürümeyi idare edebilen anormal derecede zayıflamış plantarfleksiyondan kaynaklanabileceğini ileri sürmektedir.