Egemen ve bağımsız KKTC’nin önemi: Tanınmama gerçekten İtalya'nın çıkarına mı?

İtalya Dışişleri Bakanı Luigi di Maio, son Lefkoşa ziyaretinde Kıbrıs Rum mevkidaşı Nikos Christodoulides ile bir araya geldi. Di Maio, İtalya’nın Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti (KKTC) tarafından önerilen Kıbrıs sorununa iki devletli çözüme karşı olduğunu ifade etti.

Luigi Di Maio, İtalya'nın "Birleşmiş Milletlerin mevcut anlaşma ve kararlarının parametrelerine girmeyen" her türlü barış önerisini kararlılıkla reddettiğini iddia etti. Bunu yapan Di Maio, Türkiye ve Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti'nin yüzüne kapıyı kapattı. İkincisi, bunun yerine, iki devlet arasındaki "işbirliğine dayalı bir ilişki"nin, müzakereleri onlarca yıldır durduran "yeni vizyon / yaklaşım" olduğu konusunda ısrar etmişti.

Ayrıca KKTC Cumhurbaşkanı Ersin Tatar, Avrupa Bloku'nun dengeden uzak hareket ettiğine inandığı için Avrupa Birliği’nin herhangi bir barış görüşmesine katılmasına karşı ilgisizliğini beyan etti. Tatar, AB’nin eylemlerinin yalnızca Kıbrıs Rum tarafının çıkarlarını korumaya odaklandığını iddia ediyor.

İtalya Dışişleri Bakanı, adanın egemenlik haklarına zarar veren ve “tolere edilemeyen” “provokasyonlara ve tek taraflı eylemlere” karşı Kıbrıs Cumhuriyeti ile “tam dayanışma” gösterdi.

Özetle Luigi Di Maio, Kıbrıs sorunuyla ilgili olarak Avrupa Birliği'ne tam bir teslimiyet fikrini kabul etmeye karar verdi. Ama bu gerçekten İtalya için en iyi karar mı?

GERÇEĞİ GÖRMEZDEN GELMEK

KKTC'nin herhangi bir varsayımsal olarak tanınmasını böylesine acımasız bir şekilde reddetmek, sadece gerçeği görmezden gelmektir.

Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti, 15 Kasım 1983'te Kıbrıs Türk parlamentosu tarafından ilan edildiğinden bu yana, bir bölgeyi etkin bir şekilde kontrol eden ve yöneten kesinlikle egemen ve bağımsız bir devlettir. Bu parlamento, Kıbrıs'taki Türk Topluluğunun özgür iradesini ifade eden bir oluşumdur.

Dolayısıyla Kıbrıs Türk devletinin varlığı inkar edilemez. Bu, gerçeği reddetmekle aynıdır. Dolayısıyla, 'Kıbrıs sorunu' olarak etiketlenirse, o zaman hiçbir çözüm olmayacağı zaten biliniyor. İhtiyaç duyulan şey, net bir tanım üzerinde anlaşmadır. Veya başka bir yöntemi denemek için: Federal bir çözüm. Adada meşru bir Kıbrıs Türk devletini öngören Annan Planı tarafından önerilen bir çözüm.

‘KIBRIS SORUNU’NUN KÖKENLERİ

Kıbrıs, temel bir gerçek etrafında dönen çok karmaşık bir siyasi meseledir: Bir adada iki farklı nüfusun varlığı: Kıbrıslı Türkler, Kıbrıslı Rumlar ve aralarındaki ilişki.

Kıbrıs adası coğrafi olarak Anadolu yarımadasının bir uzantısıdır. Kıbrıs hiçbir zaman Yunan toprağı olmadı, ancak Doğu ile Batı arasındaki kavşakta ve Orta Doğu yakınlığındaki konumu nedeniyle birçok ülke tarafından fethedildi. Adanın bir dizi hükümdarı vardı; örneğin Asurlular, Mısırlılar, Persler, Romalılar, Araplar, Haçlılar ve 1571'den 1879'a kadar Osmanlı İmparatorluğu'nun bir parçası olarak hüküm süren Türkler. Kıbrıs hiçbir zaman bir Yunan adası değildi.

Ada nüfusunun kültür, din, ulusal özellikler ve etnisite açısından çeşitlilik göstermesi nedeniyle hiçbir zaman bir "Kıbrıs milleti" olmadığını kabul etmek önemlidir. Farklı diller de galip geldi. İki nüfusun adada yüzyıllardır birlikte yaşamalarına rağmen, neredeyse hiçbir ara evlilik veya iş ortaklığı bulunmadığını akılda tutmak da ilginçtir.

Vatan Partisi (Türkiye) Genel Başkanı Doğu Perinçek, Limes dergisinde yayınlanan yazısında, “Kıbrıs'taki eşekler bile Kıbrıslı değildir. Adadaki Rumların ve Türklerin her ikisi de farklı milletlere mensup ve geçmiş olaylar nedeniyle her iki halkın bir arada var olma niyeti yok. Ortak bir gelecek olamayacağına çoktan karar verdiler "

Kıbrıslı Rumlar ve Kıbrıslı Türkler, Yunanistan 1821 yılında Osmanlılardan bağımsızlığını kazanana kadar görece barış içinde yaşadılar. Rumların sözde “Enosis” (Kıbrıs'ın Yunanistan ile birliği) üzerine yürüttüğü Kıbrıslı Rumların ajitasyonu, 1878'de Kıbrıs'ta yönetim değişikliği (Türklerden İngilizlere). Rumların ve Kıbrıslı Rumların nihai amacı İngilizleri kovmak, Kıbrıs'ı Yunanistan'a eklemek ve adanın tüm nüfusunu Yunanlaştırmaktı.

Kıbrıslı Rumlar, Yunanistan'la komplo halinde, 1955'te adanın ilhakı için şiddetli bir kampanya başlattılar. Başpiskopos Makarios'un rehberlik ettiği terör örgütü EOKA, ayrım gözetmeksizin herhangi birini, İngilizleri (o zamanlar Sömürge Yöneticileri), Kıbrıslı Türkleri ve hatta bazılarını öldürdü. "Enosis" fikrine karşı çıkan yakınlarını...

Bugün Kıbrıs Sorunu şu şekilde özetlenebilir: 1960 yılında iki parçanın ortaklık halinde kurduğu cumhuriyet 1963 yılında dağıldı. Şu anda Kıbrıslı Rumlar ve Türkler ayrı yaşıyor. Kıbrıs'ın geleceği, yeni bir siyasi bütünleşmede ya da iki nüfus arasındaki mesafeli bir ilişkide yatıyor; burada her biri kendi egemenlik topraklarında kendi kıyafetleri, gelenekleri ve kimlikleriyle güvende.

15 Ağustos 1996 Daily Telegraph şunları yazdı: “Kıbrıslı Türkler anayasal haklara sahiptir ve Türk ordusu çekilirse yeni bir zulümden korkarlar. Dünyanın neredeyse hiçbir yerinde, insanların kendilerini yönetme haklarına dayanmayan kalıcı bir barış yoktur. "

Türkiye Başbakanı Bülent Ecevit (Cumhuriyet Halk Partisi Kemalisti) neden 1974'te Kıbrıs'a Türk ordusu askeri göndermeye karar verdi?

Çünkü Albay Cunta tarafından yönetilen Yunanistan, Kıbrıs topraklarının Yunanistan ile birliği olan Enosis'i uygulamaya karar vermişti. 15 Temmuz 1974'te Kıbrıs Rum Milli Muhafızları tarafından desteklenen Yunanistan birlikleri bir darbe düzenleyerek Ortodoks Başpiskopos Makarios Hükümeti'ni devirmeyi başardılar. Milliyetçi gazeteci Nicos Sampson'ı “Başkan” olarak atadılar.

Sonuç olarak Türkiye, Garantör Devlet haklarına dayanarak, Kıbrıs Türk toplumunu korumak ve Kıbrıs'ın bağımsızlığını güvence altına almak için müdahale etmeye karar verdi.

1981 yılında Yunan gazetesi Eleftherotypia, Nicos Sampson ile yaptığı röportajda “Türkiye müdahale etmeseydi, sadece Enosis'i ilan etmezdim, Kıbrıs'taki Türkleri de yok ederdim” dedi.

İTALYA’NIN MEVCUT DURUMU VE KONUMU

Gördüğümüz gibi, Kıbrıs'ın iki nüfusu, iki demokrasisi ve bir adada iki devleti var. Kıbrıs sorununun çözümüne yönelik müzakereler ve en çok aranan hedef bu gerçeğe dayandırılmalıdır.

Di Maio neden Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti'ni tanımıyor ve dahası, neden Kıbrıs Rum pozisyonuna tam olarak boyun eğiyor?

O halde İtalya ile ilgili bir başka yönü de hesaba katmalıyız: İtalya ile Türkiye arasındaki ilişkiler iyileşirken Fransa, Suriye ve Kıbrıs üzerinden Doğu Akdeniz'e zorla girmeye çalışıyordu. Bu strateji Sarkozy tarafından başlatıldı ve Emmanuel Macron tarafından acımasız bir şekilde sürdürüldü. Paris'in Rafale savaşçılarını Kıbrıs'a konuşlandırmaya karar vermesinden bu yana pek zaman geçmedi ve şu anda Yunanistan'a Rafale savaşçıları satmayı tartışıyor.

Açık bir stratejik vizyona sahip kararlı bir İtalyan hükümeti, Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti'nin tanınmasıyla ilerleyebilir. ABD-İsrail ittifakının emperyalist planlarını bozmanın yanı sıra Doğu Akdeniz'e girmeye çalışanların (Fransa gibi) yerini değiştirme potansiyeline sahip bir hamle.