Maradona'sız ikinci yıl...

Fernando Gomez *

Friedrich Nietzsche 1882'de "Tanrı öldü" diye ilan etti. Bu cümle günümüze kadar onun çalışmalarının hayal gücüne eşlik etmiştir. Bu sözlerin anlamı felsefe alanında bir çalışma konusudur. Sadece iki yıl önce, bazıları uzun zaman önce dünyevi dünyaya ait olmaktan çıkmış birinin ölüm haberini sunmak istedi.

Ama hayır. Tanrı ölmedi.

Bazıları onu Doha'da gördü, sabırsızlıkla bir topun dönmeye başlamasını ve onca işin arasında biraz futbol oynamayı bekliyordu. Basra Körfezi'nden gökyüzüne yansıtılan bir uyanış, Arjantin sahaya çıktığında onun ilahi şefaatini bekliyor ve her şey bundan ibaret: Sadece futbol.

Tüm dünyayı dolaşan bir bayrak, bir duvar resmi, bir anı, bir gözyaşı ve bir gülümsemedir.

Topu ağların derinliklerine itebilmeyi ve ailesini planlanmış sefaletten kurtarabilmeyi hayal eden bir çocuğun yanılsamasıdır.

Adaletsizliği kabul etmeyenlerin sıkılı yumruğudur.

Kâfirlerin kahkahasıdır. Israr etmeye çalışan felaket tellallarının oluşuna küfredendir. Ama hayır. Tanrı ölmedi.

Serbest bırakılmış sevinç, hüzün çölünde ölmez. Her şeyi kuşatan gücün önüne çıkan zorluklar ölmez. Ne meranın yaramazlığı ölür ne de inkâr edilen bir sevinç tarihinde çizilen gülümseme.

Adalete susamışlık ölmez, kadere salyalar akıtmak ölmez. Ne alçakgönüllülüğün destanları ölür, ne de bugünümüzün acı ve ıstırap dolu tutkusu.

Bir mezar taşı, tarihteki çılgınca kırılmayı tetikleyen küresel fenomenin boyutunu kapsayabilir mi?

Hayır, kesinlikle hayır.

ARJANTİN'İN GURURU

Ulusumuzun farklı kesimlerinde biraz Maradona var. Arjantinliler için Diego, bizi tüm dünyaya tanıtan bir pasaporttan çok daha fazlasıdır.

O, alçakgönüllülerin, büyük hayalleri fedakârlık, tutku, inanç ve yaratıcılıkla fethedenlerin kurtarıcı gücüdür.

O, size bir maç kazandıran ama İngiliz sömürgeci işgalciye karşı halkın adalet talebinde silinmez bir iz bırakan meydan okuyan top sürmedir. O, bir yönetmeliği çiğneyen ama ödüllendirici bir halk intikamı olarak talep edilen eldir.

O kolektif kucaklamadır, kolektif mutluluğun kaderini hak eden topluluğun kutlanmasıdır.

O, büyük eylemlerin ve harika mücadelelerin kahramanı olmaya çağrılan bir toprağın büyüklüğünü ortaya koyan kahramandır. Sadece bir kolektife ait olarak düşünülen bir kahraman.

Gözlerinin ışıltısında, yarım gülümsemesinin labirentlerinde, her olayda, her salyasında, her meydan okumasında kilitli Vatanımızın bir parçası var.

Nefret edenlerin ikiyüzlülüğünde kötü anlam taşıyan her şeyden bir parça var. Onu inkar edenlerin utanmazlığında, onu hedef olarak bulan uzun bir ihanetler tarihine eşlik eden mırıltılarda.

Dünyevi varoluşunda ve ölümünün kutlanmasında, Diego'yu bu kadar az şeyle halkına bu kadar çok neşe verebilen kişi olduğu için asla affetmeyenler var.

Topraklarımızda doğan o kadar çok Tanrı var ki, onları dünyaya sunmamıza yetecek kadar.

Ve sonsuza dek. Çünkü evet. Çünkü Tanrı ölmedi.

Sevinçleri, acıları, üzüntüleri, güçlü ve zayıf yönleri canlıdır. Onun çelişkileri, ölümlülüğünü yaşayan parazitlerin sevincine kadar canlıdır.

Nesillerin yaşamsal zamanının alanını karartan kozmik uçurtma canlıdır. Cesaretle dolu, fazla örtüsüz ve maskesiz olan o yaşıyor.

Çok az şeyle halkına çok fazla neşe sunan onun hayatı, çok şeye sahip olan başkaları o halka sadece hüzün getirdiğinde yaşıyor.

Tarihler 25 Kasım'ın Diego Armando Maradona'nın ölümünün üzerinden iki yıl geçtiğini yazacak.

İnanmayanlar.

Hafızanıza eşlik eden gülümsemeleri duymuyor musunuz? Bunu telaffuz etmeyen bir dil olmadığını, bunu kastetmeyen bir dil olmadığını yorumlamıyor musunuz?

Diego'yu bir futbol topunun içine hapsedemeyen zorlukları fark etmiyor musunuz?

25 Kasım tarihli gazeteler Diego Armando Maradona'nın öldüğünü yazıyor.

Ama hayır. Bu imkansız.

Tanrı ölmedi.

* Arjantinli analist, InfoNativa'nın yöneticisi

Bu makalenin orijinali İngilizce olarak United World International'da yayımlanmıştır.