Meserret Taşkın'dan mektup var: Cehalet

Büyüklerimiz, cehaletin bilmemek değil; bilmediğini bilmemek olduğunu söylerlerdi efendim. Doğru. Doğduğumuz günden öldüğümüz güne kadar sürekli öğreniyoruz. Bilmediklerimiz yine de bitmiyor. Bunu bilmek cehaleti yenmenin yolu. Çünkü bizi öğrenmeye açık hale getiriyor. Bilmediğini bilmezsen ne oluyor? Bilmediğin halde, bildiğine inandığın için öğrenmiyorsun. Gerçek bu kadar basit.

İnsan, bilmediği halde bildiğine inandığında, cesur oluyor bir de. Boyunu aşan her şeye atılabiliyor:

“Psikoloğun yaptığında ne var, o lafları ben de söyler gönderirim gelenleri” diyor. Ya da “Avukatın yaptığında ne var, ben de yaparım, iki dakikalık bir dilekçe” diyebiliyor. Picasso’nun resimlerini kendisinin de yapabileceğini iddia ediyor.

Düşündüğünüzde siz de böyle çıkışları etrafınızdan hatırlamakta hiç zorlanmayacaksınız, eminim. İş politik konulara gelince, genellikle hiçbir araştırma yapmadan ahkam kesmek, hele de sosyal medyada “bizden” sorulur, değil mi ? Birçoğumuz, bilmekle inanç- kanaat sahibi olmayı karıştırıyoruz. Kanaatlerimizi bilgi sanıyoruz.

Cehaletiyle gurur duyanlar var. Aşılamaya karşı çıkan biri örneğin; uzman hekimlerin söyledikleriyle ikna olmuyor; ama, sosyal medyada kimin söylediği belli olmayan yalan haberleri yaymaktan hiç gocunmuyor.

Hurafelerle bilime karşı koyacağını zannediyor. Bilim insanlarının aşılar konusunda yalan söylediklerini iddia edebiliyor. Onlardan daha iyi bildiğine inanıyor.

Ne diyelim: Cahil cesareti!

Sadık Okurunuz
Kırkbeşini aşkın
Meserret Taşkın