Meserret Taşkın'dan mektup var Don olayı

Aşı için dal hazırlayan kocamın kestiği dallardan su akıyordu. Derken hızlı bir soğumayla birlikte, kar ve tipi başladı. Birkaç gün içinde adeta yeniden kışa döndük. Biz soğuktan korunmak için önlemlerimizi aldık. Ama, uyanan ağaçların, körpe dalları pek bir şey yapamadı. Kıpırdamadan, sessizce, geleni kabullenmiş gibiydiler. Bu felaketten sonra, havalar ısınmaya başladı tekrar. Kontrole çıkan kocam ağaçların etkilendiğini; ancak ne kadar etkilendiklerinin, ağaçlar atılım yapmaya başladıklarında anlaşılacağını söyledi. Taze dallar yeşil görünüyorlardı ama, kabuk altlarında kararmalar vardı.

Sonra Mersin’e geldik. Ne görelim? Narenciye bahçelerinin bir kısmı kurumuş, yanmıştı soğuktan. Hazan rengine bürünmüştü. Çiftçinin emeğine, insanlarımızın yiyeceğinin eksilmesine, ülkece kazanç kaybına üzüldüğümden ayrı, ağaçlara üzüldüm. Sessiz, hareketsiz görünen, ama aslında müthiş bir devinim içinde olan o güzelim canlılar için ne büyük bir yıkımdı bu soğuklar!

İnsanlar olarak ne kadar şanslı olduğumuzu düşündüm. Aklımız, hareket ve örgütlenme yeteneğimiz vardı; eğer kullanmayı bilirsek. Ağaçlar kadar çaresiz değildik. Onlar çaresiz miydi acaba? Yoksa, soğukla kendilerince bir savaş mı veriyorlardı? Yapıtaşlarıyla. Bizim görmeyi beceremediğimiz.

Sadık Okurunuz

Kırk beşini aşkın

Meserret Taşkın