Meserret Taşkın'dan mektup var: Düşenin dostu

Düşmek, insanı itibarsızlaştırır nedense. Düşene gülünür; herkes bir tekme atmaya çalışır; bazen korkudan, ben de vurayım diyen olur. Düşürenin gözüne girmeye çalışılır. Pir Sultan da o canım dizeleri bundan söylemiştir:

“Yağmur gibi yağar başıma taşlar
İlle dostun bir tek gülü yaralar beni”

Oysa, düşmek hayatın en büyük gerçeklerinden biridir. Düşe kalka büyür, yol alırız. İnsan hep tepede kalmaz. Her çıkışın bir inişi vardır. Bunun içindir ki Osmanlı İmparatorluğu’nda Padişahlar Cuma namazlarına giderken halk bağırarak hatırlatırdı:

“Mağrurlanma Padişahım, senden büyük Allah var!”

Bunları neden mi söylüyorum? Beşar Esad düştü diye vuran vurana! Düşmanları anlıyoruz da dostlara ne oluyor?

“Esad’ı Yıkan Esad” yazısını yazacak başka zaman mı yoktu? Eleştirilerini bugüne mi saklamışlardı? Esad işin başındayken yapılmayan eleştirilerin “hemen, şimdi” yapılmasının faydası ne? Amerika ve İsrail’in kendilerini temize çıkarma çabalarına katkı sunulmuş olmuyor mu?

İran ve Rusya ağırbaşlı ve sorumluluklarına yakışır biçimde davrandı. Amerika ve siyonizm yandaşları, Esad’a, eşine ağızlarına geleni söylüyorlar. Bir de, “kalıp Saddam ve Kaddafi gibi ölseydi “ demezler mi? Sanırsınız ölse kahraman ilan edeceklerdi! Bunları gördükçe “hırsızın hiç mi suçu yok?” diyorum.

Sevgili ülkemizi yönetenlere soracağımız sorular var tabii. Artık başka sefere. Şimdilik, sık kullandıkları şu sözleri bir de kendileri yönünden düşünsünler:

“Men dakka dukka!” ya da “Ne ekersen, onu biçersin!”

Sadık Okurunuz
Kırkbeşini aşkın
Meserret Taşkın