Meserret Taşkın'dan mektup var Hayatlarımız oldu çerez

Sağlıklarında ilgilenmiyor ne medyamız, ne de yöneticilerimiz. Bu kızlarımız ne yer, ne içer; nasıl okur, çalışır, evlenir? Nasıl düşünür? Hayatın anlamı nedir onlar için? Mutlu mudur? Mutsuzsa sebebi? Hayattan beklentilerini karşılamak için devlet gereğini yapıyor mu? Peyzaj mimarlığı okuyan birinin hukuk bürosunda ne işi var? Okuduğu fakülteye ek olarak iki okulu daha neden bitirme gereği duyar? Bitirince ne olmuştur?

Hukuk Bürosu’ndaki yönetici asistanlığı görevinin kapsamı içine tuvalet temizliği ve çay- kahve servisi mi girmiştir? 10 yıllık emeği çöpe atılarak elinden istifa dilekçesi mi alınmıştır? Eşi ve ailesiyle bu konuyu nasıl konuşmuştur? Kimle, nasıl dertleşmiştir? Ya da konuşabilmiş, dertleşebilmiş midir? Hakkını aramaktan vazgeçmiş midir? Neden?

Narin’in sorularla dolu kocaman kara gözleri vardı. Ece heyecanlı, gelecekten umutlu, güzel gülüşüyle parladığı yıllardan sonra neler yaşadı da; gülüşünü taze tutmaya çabalayan, çok da beceremediğini düşünüp kendini suçlayan kadına dönüştü?

Yönetenler, medya bu soruların ne kadar uzağında. Düzen, hayatlara dokunma konusunda ne kadar aciz. İktidar Ece’nin ardından “işyerlerinde mobbing” (!) yönetmeliği yayımladı hemen. Muhalefetin gündeminde o da yok. Medya desen, avını çekiştiren çakallar misali. Feministlerimiz aldıkları fonların hakkını vermekle meşgul. Hayatları kurtarma görevi kaldı Vatan Partisi’ne!

Umudumuz orda.

Sadık Okurunuz

Kırk beşini aşkın

Meserret Taşkın