Türk kadınının Mavi Vatanı
“Yaslı gittim şen geldim/ Aç koynunu ben geldim/ Bana bir yudum su ver/ Çok uzak yoldan geldim…”
Çocukluğumda bağıra çağıra söylediğimiz bu Çanakkale-Gelibolu Marşı’nı çok severdim. Söylerken hep savaştan dönen asker oğlunu bağrına basan Anadolu kadınını düşünürdüm. Kurtuluş Savaşı’nda eriyle omuz omuza vatan savaşına katılan kadınlarımızı… Yetişkin olduğumda okuduğum, Halide Edip’in “Dağa Çıkan Kurt” öykülerindeki; savaş sonrası yıkılmış yanmış köylerinin, evlerinin başında oturmuş bekleşen kadın portrelerini okurken gözyaşlarımı tutamamıştım.
Ülkemizin kurtuluşu için ABD mandacılığını önerdiğini sonradan öğrendiğim ve çok üzüldüğüm Halide Edip; buna karşın kanımca kadınlarımızı en yalın biçimde anlayan ve anlatan yazarımızdır. Mandacılık çaresinden (!) cayıp Atatürk’ün yanına koşan ve Kurtuluş Savaşına katılan İstanbul kadını “Halide Onbaşı”nın öyküsünü kitaplaştırdığımda (Tansu Bele; H.E.A: Cumhuriyet Döneminde Bir Kadın), bu “Türk’ün anası” unvanlı yazarın, kadınımıza bakış açısından yola çıkmıştım.
VATANIN ANASI
Onun; erini oğlunu yitiren ama vatan sevgisi hiç sönmeyen o kadını anlatan satırları, Türk kadınının gerçek kimliğidir: “(Şehit) Kara Hüseyin’e özlem çeken gencecik Şebben’in tutku, cinsellik ve aşkla yanan ama Hüseyin’inden başkasını tanımamaya yeminli, doyumsuz düşleri, bütün bunlar; artık yalnız kendisi için yanan, kendisine acıyan kentli kadının bencil aşk acısı yerine karşı cins için kavrulan, üzülen, acı çeken, özverili Anadolu kadınını anlattığı öyküsünde; ‘Şebben’in kocasına duyduğu aşk Anadolu’nun taşından, toprağından fışkıran cinnet feryadı, çocuk, aşk ve yeni hayat için en derin ve acı hasret sesiydi’ der Halide Edip.” (Tansu Bele, Age.)
O güne dek erkeğinin gözünde ‘bir bohça’dan farkı olmayan Anadolu kadınının iç dünyasını dışa açan ilk yazardır. “Türk toplumundaki kadın kişiliğin varoluş ve direnme gücünü batıdaki kadının yaşam biçiminden değil, ancak geleneksel Türk ailesindeki yapılanmayı korumasından alacağını savunur. Evlilik bağının her şeye karşın kopmamasını ister. Kadına ailedeki konumu açısından bakar.” (Tansu Bele, Age.)
VATANA SİPER OLMAK
Gelibolu Marşı şöyle sürer: “Korkma açıl şen yurdum/ Dağlara ordu kurdum/ Açık denizlerine/ Süngümle kilit vurdum”
Buradaki “şen yurt”, Anadolu’dur: Türk kadınının yurdu! Türk’ün anasının vatanı. Ya açık denizler? Onlar da anasını koruyan oğulun kilidi, kalkanı! Türk kadınının eri, bu yurdu koruyup savunmak için and içmiştir. Bu, onun eşinin, anasının en büyük gururudur. Türk kadını onlarla gurur duyar, var olur.
“Rüzgârlardan atım var/ Şimşekten kanadım var/ Göğsümde al yazılı/ Gazilik beratım var/ Varsın yansın ocağım/ Kuruldu al sancağım/ Bayrağımın altında/ Ben hür yaşayacağım.”
Eri de oğlu da anadan izinlidir, o açık denizlerde göğsünü vatanına siper etmek için… Ananın eli öpülür, denize yelken basılır:
“Deniz deniz Akdeniz/ Gideyim bırak deniz/ Karşıda yar ağlıyor/ Gideyim bırak deniz.”
Karşı (ardındaki) kıyıda ağlayan anası ve eşi içindir gidişi erin; korkusuzca açılır Çanakkale’den Akdeniz’e, çünkü ardındaki toprağına sözü vardır: Anadolu’suna, analar dolusu vatanına, anasına, eşine… Zafer sözü! Türkün anasının, Türk kadınının Mavi Vatanına işte bugün de yelken basan vatan gemisinin anlamı budur. Türk kadını olarak Mavi Vatan’ı erlerimizle birlikte savunmak da bizi biz yapan en önemli görevimizdir.
