2020 yılı Taksim’in ışıl ışıl olduğu günlerden bir gün...

2020 yılının Ocak ayı... Taksim Işıl ışıl... Gittim fotoğraflar çektim, dolaştım düşündüm. Taksim’in tam göbeğinde, bilincimden akıp gidenleri anımsadım. Acıları, coşkuları, anımsadım. Burada, işçilerin 1 Mayıs’taki acı gününü düşündüm, yine burada,eski Taksim Stadı ya da Topcu kışlasının yerine yapılan Gezi Parkı’ndaki olayları anımsadım. Ve yine burada bir gün, ülkenin bir başarısı için “Türkiye... Türkiye...” sesleriyle inlemişti Taksim, o günü anımsadım.

Kimileri aşkını söyledi sevgilisine, kimileri yıl dönümünde müziğin ritmine kattı bedenini dakikalarca dans etti. Her gün binlerce insan geçti buradan. Kimi işine koştu kimi aylak aylak dolaştı meydanın içinde. 1928’de İtalyan Pietro Canonica adlı mimarın yaptığı anıtın önünde düşündüm bunları fotoğraf çekerken.

Taksim sözcüğünü de düşündüm, Osmanlı Padişahı 1. Mahmut tarafından yaptırılan su dağıtım binasına bakarken, adil olmayı, eşitliği düşündüm...” Adil olmak ve eşitlik... Çok güzel kavramlar... Fotoğraf kareme yeni yapılan caminin kümbetleri de girdi. Karşıda Taksim’in en büyük kilisesi Aya Triada kilisesi de... Taksim’de insanlar sevgiyle barış ve huzur içinde yaşamışlar geçtiğimiz yüzyıllarda.

TRAMVAY GELDİ

Tramvay gelin gibi geldi İstiklal Caddesi’nden anıtın yanında durdu sonra Tünel’e doğru yola çıktı. Caddenin sembolü...

Taksim Meydanı’ndan sonra İstiklal Caddesi başlıyor. Bizans döneminde bu cadde şekillenmeye başlamış. Kiliseler manastırlar yapılmış. Çok güzel binalar da yapılmış... Bunların birçoğu caddeyi süslüyor bugün. Osmanlı döneminde, Sultan Beyazıt’ın Asmalı Mescidi yaptırmasıyla Müslüman nüfus da gelmeye başlamış, Beyoğlu’na... Bu akşam kulağımı seslere gözlerimi renklere kilitleyip yürüyeceğim. Fotoğraflar çekeceğim. Derdim ne? 2020 yılından geleceğe Lütfi Özgünaydın fotoğrafları bırakmak... Taksim ve İstiklal Caddesi’nden fotoğraflar bırakmak.

SESLER VE SÖZLER...

Sesleri dinleyerek yürüyorum... Birçok dil var Türkçenin yanında. Ancak en çok Arapça söyleşileri takılıyor kulağıma... Arap ülkelerinden gelenler yoğun biçimde Taksim’in içindeler. Çok da neşeliler. Demokrasinin var olduğu bir ülkede gezmenin keyfini yüzlerinden okuyor insan... Çarşaflısından mini eteklisine her türlü giysi ile dolaşanlar var caddede. Kestane satıcıları ve simitçiler bir düzen içinde, caddede seyyar satıcı rahatsızlığı vermeden hizmet sunuyorlar... Ve caddeye de yakışıyorlar.

BENİM KLARNETÇİM

Cadde müzik sesinden inliyor... Türkçe, Kürtçe, Arapca, İngilizce, Uzakdoğu şarkıları her ülkenin müziği var duvar diplerinde... Sokak şarkıcıları burada sahne alıyor, burada insanlara dinletiyorlar parçalarını burada tanıtıyorlar kendilerini. Bazen öylesine kalabalık bir izleyici grubu oluyor ki, şarkıcıları güçlükle görüyorsunuz...

Benim favorim klarnetçi... Ama bir karı koca genellikle akşamın ilerleyen saatinde gelip bir inşaat saçlarının önünde duruyorlar... Kadın klarnetçi eşinin önünde duruyor, elinde küçük bir tas. Kocası, caddenin içine salıyor ezgilerini. Hiçbir şey demiyorlar öylece duruyorlar orada. Klarnetin ezgilerine kulak verenler, kendilerini hiçbir zaman görmeyecek tanımadıkları bilmedikleri bu âmâ insanların tasına para bırakıyorlar. Âmâ kadın metal tasın içine para düşünce anlıyor, yoldan geçenlerin katkısını. Ben hep onların fotoğrafını çektim. Aslında klarnetin sesi caddenin içine düşüyor ama orada iki suskun insan duruyor... İlerde açacağım sergide de yer alacak onların burada yayımlanmayan bir fotoğrafı...

GALATASARAY MEYDANI

Cumartesi anneleri orada toplanırlardı. Birçok grup da orada toplanır Taksim’e doğru yürüyüşe geçer. Cadde yaşamının klasik görüntülerini verirler. İstiklal Caddesi kültürün sanatın da çok öne çıktığı mekanları barındırır konutlarında. Kitapçılar, sergi salonları konser salonları caddenin değerleridir. Son yıllarda büyük kitapevlerinin kapanması ya da taşınması okuyucuları üzmüştür. Daha çok kültürümüzü, sanatımızı yansıtmalı bu ünlü cadde. Bizim değerlerimizi görmeli, duymalı ve gezmeliler. Sanatla ilgili daha çok mekan olmalı burada.

GEÇMİŞ YAŞAM, BUKET UZUNER NE DİYOR...

“Kravatsız, çıkılmazdı caddeye herkes en yeni elbiselerini giyerdi. Çok ünlü pastaneler vardı” deyip anlatıyorlar geçmiş günlerini insanlar özlemle. Doğrusu biz görmedik. Çok sayıda yazı da var bu yönde. İFSAK’taki bir gösteriden birlikte döndüğümüz ünlü yazar Buket Uzuner’in fotoğraflarını çekerken duygularını sordum. Şöyle anlattı Buket Uzuner, “Osmanlı’nın ve Türkiye Cumhuriyeti’nin yüzlerce yıllık eğlence ve kültür merkezi Beyoğlu’nun son yıllarda uğradığı kültürel erozyon nedeniyle artık sık sık gidemiyorum. Bize ait kültürden nerede ise geriye kalan bir şey yok. İFSAK söyleşisi nedeniyle mecburen Beyoğlu’na gittim. Yanımda Lütfi Özgünaydın olunca güzel fotoğraflar çıktı ortaya bir Beyoğlu tesellisi oldu bana.”