Afet günlerinde gazetecilik

Afet zamanlarında, bir gazeteci için neyin yapılacağı değil neyin yapılmayacağı daha önemlidir. Yapılması gereken aksarsa telafi edilir. Yapılmaması gereken yapılırsa can kaybı olur. Telafi edilmez. 

İki haftadır, sosyal medya etkileşimleri için haberin merkezine insanı ve mesleki ilkelerini değil kendini koyan "gazetecilerin" şovlarına ve yalanlarına şahit olduk. Sosyal medya etkileşimini amaçlayan ‘panik haberciliğiyle’ karşı karşıyayız. 

Duygu dolduğumuz bu günlerde, dayanışmayı kuvvetlendirecek gelişmeleri aktarmak yerine, çaresiz kalmış bir depremzedeyi sorularla ağlatıp dram avcılığı yapanları da gördük. Böylelerinin sadece gazeteciliği değil vicdanı da sorgulanır.

Gazeteci, afet zamanları gibi kamu düzeninin kısa süre zaafa uğradığı zaman dilimlerinde, haberleriyle kamu çıkarının temsilcisi olarak fiilen öne çıkar. Gazeteci; halkın sesi olurken, hataları gösterirken, yapılanları aktarırken ve yetkililere seslenirken aslında kamu çıkarını yeniden inşa eder.

Aydınlık ve Ulusal Kanal afetin ilk gününden beri hep bu bilinçle hareket etti. Önce millletimize ve çaba gösterenlere kuvvet verdi hemen arkasından eksiklikleri gösterdi. Sahadaki muhabir arkadaşlarımız hakikat neyse onu yansıttı. Ne Batı güdümündeki muhalefetin yıkıcı yayınlarına ortak oldu ne de hükümet medyasının 'perde çeken' yayınlarına göz yumdu. Sistemin temelini hedef aldı. Mehmetçik ve milli devlet düşmanı neoliberal rüzgara da en önde göğüs gerdi. 

John Steinbeck'in bir ara gazeteci olarak çalıştığı fakat olayları olduğu gibi aktarmak yerine abarttığı ve çarpıttığı için işinden kovulduğu söylenir. Afet zamanı yaptıklarıyla endişe yayan ‘gazeteciler’ madem sorumlu davranıp kamu çıkarına yönelik haber yazamıyor, o zaman gidip hikaye yazmayı deneyebilir!