Beşikçioğlu Aydınlık'a konuştu: Misakı Milli gemisindeyiz

Devlet Tiyatrolarından emekli olan, özellikle Behzat Ç dizisi ve Bir Delinin Hatıra Defteri oyunuyla adından oldukça söz ettiren, ünlü oyuncu Erdal Beşikçioğlu’yla, tiyatrodan sinemaya, yaşadığı şehirden siyasete kadar merak edilenleri konuştuk. Kurduğu ‘Tatbikat Sahnesi’yle tiyatro yaşamını sürdüren Beşikçioğlu, en son ‘Çiçero’ filmiyle beyazperdede de seyircileriyle buluştu.

| Geçen yılın en önemli filmlerinden biri olan 'Müslüm' filminde, 'Müslüm Gürses'i canlandıracağınız yönünde basında bir takım iddaalar yer almıştı. Bu konuya netlik kazandırabilir miyiz?

Mustafa Uslu, 'Müslüm' filmi için teklif getirdiği sırada, başka bir film şirketi ile sözleşmemiz vardı. Sözleşme gereği farklı bir filmde yer alabilmem teknik olarak mümkün değildi. Sonrasında sözleşmesini imzaladığımız film projesi yapılmadı. Projenin iptal olduğu günlerde de 'Müslüm' filminin çekimlerine başlamıştı.

‘TÜRKİYE ÜZERİNDEN BAKIŞI TEMSİL EDİYOR’

| Mustafa Uslu ile yapımcılığını üstlendiği bir sonraki projede buluştunuz. Son çalışmanız 'Çiçero', 18 Ocak'ta vizyona girdi. Süreç hakkında bizi bilgilendirir misiniz?

Serdar Akar ile birlikte Mustafa Uslu'yu ziyaret ettik. Elimizde İkinci Dünya Savaşı'nın seyrini değiştiren Arnavut asıllı bir Türk ajanın hikayesi olduğunu paylaştık ve ilgilenip ilgilenmeyeceğini sorduk. Mustafa Bey, Arnavut asıllı Türk ajanı İlyas Bazna (Elyesa Bazna) hakkında araştırmalarını tamamlayarak üç gün sonra aradı ve 'Hadi çekelim' dedi. Filmin başlangıç hikayesi bu şekilde gelişti.

| 'Çiçero' filminin Türkiye açısından bakıldığında önemi hakkında düşünceniz nedir?

Çok önemli bir film bana soracak olursanız. İyi ya da kötü. Öyle olur ya da böyle olur. Tartışılır. Sanat zaten tartışılması için var olan bir durumdur. Film, İkinci Dünya Savaşı'na ilk defa Türkiye üzerinden bir bakışı temsil ediyor. Bu bağlamda da, ideolojik olarak da çok önemli. Hatta millî istihbaratımızın aslında İkinci Dünya Savaşı'na bakış açısı -ki Mustafa Kemal Atatürk'ün 'Yurtta sulh, cihanda sulh' ilkesi üzerinden hareketle bir 'Millî İstihbarat Teşkilatı'mız vardır. Alt izlekte de bunun böyle olduğuna dair küçük anektodlarımız da var. Bu arada bu film, Türkiye'de çekilen ikinci 'Çiçero' filmi ve ilki ortada yok.

| İlk filmin ortada olmamasını nasıl değerlendiriyorsunuz?

Dönem itibariyle biraz sakıncalı bulunduğu için mi bilemiyorum. Çünkü 'Çiçero'nun kendi içerisinde çok fazla dedikodusu var, 'vatan haini' de diyorlar. Almanlar tarafından para karşılığı bilgileri satan bir vatan haini. Tabi onlar bilmiyorlar ki. Çok fazla kimliği ve çok fazla söylencesi var. Bana soracak olursanız, işini dört dörtlük yerine getiren bir zât-ı muhterem.

| 'Çiçero' için karakter çözümlemesinde için nasıl bir yol izlediniz?

Rolü sahiplenmek için ekstra bir çaba sarf ediyor muyum, etmiyor muyum onu bilmiyorum. Hikayeye bakıyorum, hikayeyi düşünüyorum, karakteri düşünüyorum. Gece rüyama giriyor. Gündüz kalkıyorum onunla nefes alıyorum. Onu çalışıyorum. Onunla ilgili bir şey okuyorum. Devamlı onu konuşunca, insan ister istemez, sanki o ruhla beraber yoğuruluyor.

| 'İlyas Bazna' karakteri sizi zorladı mı?

Çekimlerin 45'inci günü filandı. Sabah kalktım, sete gidiyorum. Kendimi yorgun hissediyorum. O kadar da yorucu bir film seti değildi. Serdar Akar, çok dozunda ve doğru bir programla çekimleri tamamladı. Keza çalışma programını da hazırlayan eşi Beyza Akar'dı. Sonra bir gün: 'Serdar Abi! Farkettim ki ben 45 gündür uyumamışım!' dedim. 'Duygusal bellek' dediğimiz bir hikaye çıktı bende. Herhalde duygusal belleğim, bu karakterin yaptığı görev nedeniyle yaşadığı huzursuzluğu, benim gerçek yaşantıma da yansıtarak, uyku düzenimin bozulmasına neden oldu. İngiliz Büyükelçiliği'nden bilgileri çalarak dışarıya sızdıran İlyas Bazna'nın da, o gerginlikten dolayı uyuyabildiğine inanmıyorum.

| Serdar Akar ile çekimlerini tamamladığınız kaçıncı proje oldu?

Hiç saymadım. Eşimle geçen günleri ve Serdar Akar ile çektiğimiz filmleri saymıyoruz.

| Serdar Akar ile çalışmak nasıl bir duygu?

Keyifli tabii ki. Eviniz de gibi. O sizin ne istediğinizi biliyor, siz onun ne istediğini biliyorsunuz. Bazen konuşmaya gerek kalmadan, tahayyül ettiğimiz resmi havada görüyoruz. Böyle bir yapıya sahibiz.

| Filmin ilk basın toplantısında, uluslararası bir oyuncu kadrosu ile çekileceği açıklanmıştı. Vizyona giren filmde Türk oyuncular yer alıyor. Konuyla ilgili ne söylemek istersiniz?

Bizim arzu ettiğimiz hikayede, İngiliz Büyükelçiliği'nde çalışan bir ateşeyi, İngiliz oyuncu oynasın. Alman Büyükelçiliği'nde çalışan birini, Alman oyuncu oynasın. Kendi içimizde bir matematik kurduk ama kurduğunuz matematik, gerçeğe dönüştüğü zaman Türkiye'de daha iyisi var dedik. Tamer Levent orada şahane bir kompozisyon çıkarttı. Keza Mehmet Ulay da şahane bir kompozisyon çıkarttı. Bazen oluyor. Evdeki hesap çarşıya uymuyor. Ama en nihayetinde bizdeki aktörler bence gayet güzel bir şekilde, işlerini yerine getirdiler. Tamer Levent ve Mehmet Ulay'ı benim değerlendirmem haddime değil. Onlara gıpta ile baktık.

'KORKUNÇ BİR KATLİAMDIR'

| 'Çiçero' Avrupa sinemasında görmeye alışık olmadığımız bir konuyu, Nazi Almanyası tarafından yürütülen T4 operasyonunu da masaya yatırıyor. Bu konuda ne söylemek istersiniz?

Avrupa sinemasında rastlayamazsınız. Film yapımcıları down sendromlu insanlar değil. Belki down sendromlu insanlar olsalardı bunu daha fazla görebilirdik.

| Avrupa sinemasının, T4 operasyonunu görmezden geldiğini söyleyebilir miyiz?

Ee görmezden gelmez olurlar mı! Yapımcıların hepsi, Yahudi kökenli büyük sermaye kuruluşlarının finanse ettiği, Yahudi soykırımını merkezine alan filmler üzerinde yoğunlaştı.

Oysa T4 operasyonunu, Avrupa sineması tarafından öne çıkarılan başlıktan daha beter bir durumdur aslında. Siyasi ya da herhangi bir ideolojisi olmayan korkunç bir katliamdır.

| 'Çiçero'nun kahramanlığını anlamlandıran, T4 operasyonuna karşı yürüttüğü mücadele olabilir mi?

'Çiçero', İkinci Dünya Savaşı'nı farklı tarafa yönlendirmiş bir insan. Bu filmde bambaşka bir şey var tabi. Türkiye Cumhuriyeti her zaman güçsüzün yanında olan tavrını, güçsüzken bile göstermiş bir devlettir.

| Film yapımcıları ile sinema salonu işletmecileri arasında yaşanan gelişmelerden dolayı 'Çiçero'nun vizyon tarihi ertelendi. Bir oyuncu olarak olaya bakış açınızı öğrenebilir miyiz?

Ben bir oyuncuyum. Beni hiç ilgilendirmiyor. Yapımcı filmini çeker ve pazara sokar. Ben sadece çektiğim filmin seyirciyle buluşma hikayesindeyim. Sansür kurulundan geçtiği zaman, benim söylediklerimin ne kadar seyirciye ulaştığı ile ilgilenebilirim sadece.

| Sansür kurulunda uğradığınız bir sınırlama oldu mu?

1951'de yılın da 'Ankara Casusu' adıyla çekilen ilk film ortada yok. 'Çiçero' böylesine tehlikeli bir filmdi aslında.

‘ÇOK OLGUNLAŞTIRICI BİR DÖNEMDİ’

| Diyarbakır Devlet Tiyatrosu'nda (Diyarbakır DT) çalışmak size nasıl bir gelişim kazandırdı?

Diyarbakır DT'de çalışmak bilinçli bir tercihti. Tatbikat Sahnesi'nin şu an da ki müdürü ile beraber, orada 5-6 yıl geçirdik. Olgunlaşma sürecimizde bölgenin üzerimizde çok büyük etkisi oldu açıkçası. Bir taraftan çatışmalar devam ederken, tiyatro yapmaya çalışıyorduk. Orada sahnelediğimiz oyunlar, güçlü oyunlardı. William Shakespeare tarafından yazılmış 'Macbeth'i ve akabinde 'Kısasa Kısas'ı sahneledik. Sonra 'Ferhad ile Şirin'i oynadık. Hazırladığımız oyunlara, oradaki arkadaşlarda geliyordu. Oyunlarımızı izlemeye gelen, Diyarbakır ve bölge ahalisinin görüşlerini yazabilmeleri için bir defter koymuştuk. O dönem tiyatromuzda bomba patladı. Orada çok karışık bir dönemde, kendimizi bulmaya çalıştık biz, metaforik olarak da söylüyorum tabiki bunu. Bizim için çok renkli bir dönemdi. Çok olgunlaştırıcı bir dönemdi. Zor bir dönemdi ama biz bu dönemi bölge ahalisi ile çok güzel geçirdik.

| Hem askerlik görevini tamamladığınız hem de tiyatro oyucusu olarak görev yaptığınız Güneydoğu ve bölge halkı sizin için ne ifade ediyor?

Diyarbakır DT'de 'Zengin Mutfağı'nı sahneliyoruz. Oyunda genç bir çocuk olan 'Selim' karakterini canlandırıyorum. O dönemin faşistlerinden. 'Zengin Mutfağı'ndaki aşçıyı Mithat canlandırıyor. Ustanın yavaş yavaş gıdıları artıyor, bıyıkları uzuyor falan filan. Oyunu oynadığımız ilk gecenin finalinde sahneye çıktık. Salon yuhalamaya başladı. Hepimiz şaşırdık. Hikayenin hem kendi içerisinde ne olduğunu fark eden, çok bilinçli bir izleyici vardır orada. Hem de inanılmaz mütevazilikle gönlünü açan bir yapısı vardır. Ama gönlünü açan o yapıya, uygun hareket etmek gerekir. Aksi takdirde dünyanın en nemrut insanı olur bir anda. Hepimiz öyle değil miyiz!

‘AYNI İDEOLOJİYE SAHİP İNSANLARI BULMA ÇABASI’

| Devlet Tiyatrosu ile başlayan sanat yaşamınızı, emekliliğinizin ardından 'Tatbikat Sahnesi' adı altında özel bir oluşumla sürdürüyorsunuz. Tiyatroya olan bu tutkunuzu nasıl yorumluyorsunuz?

Aynı ideolojiye sahip insanları bulma çabası aslında bu. Yaşamsal olarak. Anlatacağımız hikayelerimiz var ve bu hikayeler kimi ne kadar ilgilendiriyor bunu görmek arzusundayız. Hepimiz aynı dertle yoğrulan insanlar mıyız! Asıl hikaye bu. Kendi içinde bunu tuhaf bir estetik anlayışla seyirci ile buluşturuyoruz. Bir hikayemiz var ve biz zaman zaman televizyonda -ki şu sıralarda televizyonda hikaye anlatmaktansa- sinemada, sahnede bunu anlatmaya çalışıyoruz elimizden geldiğince. Derdimiz ortak paydada ideolojik görüşü ne kadar çoksa insanların, ne kadar çok aynı derde sahip insan varsa, gröüşlerimizi ve dertlerimizi birbirimizle paylaşmak. Bir grup terapisi gibi düşünebilirsiniz.

‘ÖNCE BİR BRECHT YAPACAĞIZ’

| 'Tatbikat Sahnesi' olarak oyun seçkinizi nasıl değerlendiriyorsunuz?

Jean Paul Sartre'ın 'Mezarsız Ölüler'i, 'kahraman' olma olgusunu, bir kahramanın varoluşunu sorguladığı bir oyun. Kahraman öleceğini bilse, hâlâ kahraman olarak hayatına devam eder mi etmez mi sorgusunu, varoluşçu yapıyla seyirciye soran bir oyun. Çalışmaktan büyük zevk duyduğum ender oyunlardan bir tanesidir. 'Tüy Kalemler', sanat ve sanatın özgürlüğünü ele alan bir oyun. Bir sanatçının ürünü karşısında seyirci ya da okuyucu harekete geçtiği zaman, bunun sorumlusu yazar mı!, 'Hiç mi sistem değil kardeşim!' sorusunun olduğu bir oyun. 'Gidion'un Düğümü', eğitim sistemine şahane bir sorudur. 'Delirium', aile yapımızın yavaş yavaş tükenmekte olduğunu; örf, adet, gelenek ve göreneklerin ne hale geldiğine dair, tatlı soruları sorduğumuz oyunlarımız var. Üstelik bu oyunları Avrupalı ve Amerikalı yazarlar kaleme almıştır. Amerikalı olmasına karşı, bildiğimiz emperyalist sistemin içerisinde değildir tabiki. O da bir yazar olduğu için onun da karşı çıktığı bir sistem olduğundan, hepimizin düşündüğü aynı derttir aslında.

Bir tane de Albert Camus yapmak istiyorum ama ona biraz daha yaşım var. Önce bir Bertolt Brecht yapacağız.

| Röportajın ardından ilk gösterimi yapılacak yeni projeniz hakkında ne söylemek istersiniz?

'Takan Takana' enteresan bir hikaye. Obsesif kişilik bozukluklarıyla ilgili altı tane, farklı sınıf insanının, toplu halde bir araya gelerek, aslında 'derdimizi nasıl giderebiliriz!' sorusunu tuhaf bir metaforla anlattığımız bir oyun. Aynı oyunu Ali Poyrazoğlu da 'Tak Tak Takıntı' adıyla sahneliyor. Tabiki Ali Poyrazoğlu'nun bir metne bakışı, keza Genco Erkal'ın bir metne bakışı, keza benim bir metne bakışım arasında dünyalar kadar fark var. Doğduğumuz yer farklı olduğu gibi, hayatı algılama ve onu sindirme biçimimiz de farklı. O yüzden seyirci üzerinde bence inanılmaz bir etkisi de olacaktır.

Genco Erkal'dan 'Bir Delinin Hatıra Defteri'ni seyrettikten sonra, gelip bir de benden ya da Metin Zakoğlu'ndan seyretmesi farklı olacaktır. Bu çok sesliliği kalkıp, bir dost sohbetinde gündeme getirdikleri zaman, başka türlü bir tartışma heyecanına yol açacaktır.

O yüzden ben oynanması taraftarıyım açıkçası. Ali Poyrazoğlu bunu bambaşka yorumlamış. Ama ben de ülkedeki altı farklı tandansın bir araya gelip 'derdimizi nasıl ortadan kaldırabiliriz!'in tartışmasını gösteriyorum alttan alta. Bu da başka türlü bir lezzet çıkartıyor tabii ki hikayede.

| İçinde bulunduğumuz yapının Ankara Devlet Konservatuvarı'na bağlı olarak kurulan ve Devlet Tiyatroları'nın kurulmasıyla kapatılan 'Tatbikat Sahnesi' ile bir bağlantısı var mı?

Hayır yok. Çankaya ilçesine bağlı Cebeci semtinde kurulan Ankara Devlet Konservatuvarı'ndan mezun olan gençlerin, iki ya da üç yıllığına kullandıkları 'Tatbikat Sahnesi', Devlet Tiyatroları resmi olarak kurulunca ortadan kaldırıldı. Keşke devam etseydi. Çünkü profesyonel bir sahneye geçmeden önce, arada bir stabil sahne olması gerekiyor.

Yeni mezun gençlerin, amatörlüğünü üzerinden atacak, olgunluğunu yaşayacak, devlet tiyatrolarında göreve başladığı zaman, daha profesyonel yapıya dönüşecek bir silsilenin, olması gerekiyordu. Biz bunu atlamışız, Cumhuriyet heyecanıyla.

‘EKSİKLERİNİZİ SANATLA GÖRÜRSÜNÜZ’

| Türkiye'de kamu alanında 'Tiyatro' ana sanat dalının yaşadığı temel sorun nedir?

Devletin tiyatrosu olmaz diye bir şey yok. Devletin tiyatrosu olur. Özerk bir yapıya sahip olursa olur. Eğer devlet, 'Parasını ben veriyorum. Benim istediğim oyunları sergileyeceksiniz!' derse, o tiyatro olmaz. Devletin olgunluğu, verdiği para karşısında, eksikliğini görmesidir. Siz eksiklerinizi de zaten, sanatla görürsünüz. Sanat ve sanatçı, toplumun her kademesinde var olduğu için, tüm eksiklikleri, yukarıdaki sistemin yüzüne tokat gibi vurur bazen. Bazen de bir öpücük kondurur. Bu onun renkli kişiliğinde yatar. Bunu hazmetmek bazen çok zordur. Ama bu olgunluğu göstermek, mutlak şarttır.

| İktidarların her dönemde, dönüp dolaşıp dokundukları ilk nokta sanat ve özelinde en fazla bu durumdan etkilenen tiyatro hakkında ne söylemek istersiniz?

Ee demek ki şu sıralar, kimse kendi eleştirisini yapılacak bir kuruma karşı, o olgunlukta değil demek ki. Bilemezsiniz ki. Ama emin olun ki zaman şu anda çok tuhaf bir evrilme içerisinde. Eminim herkes bu olgunluğa yavaş yavaş ulaşacaktır. Eğer bu olgunluğa ulaşmazsak, yandık!

'SPONSORLARIM YOK'

| Özel tiyatro topluluğu olarak ne tür sorunlarla karşılaşıyorsunuz?

Benim sponsorlarım yok. Tiyatro için sponsorlar çok zor. Çünkü bir ideoloji ya da bir eksiği ya da bir eleştiriyi gündeme getirdiğiniz zaman, size sponsor olacak özel ya da tüzel kişiler 'Yahu şimdi bize de laf söyleyecekler kardeş! Bunun niye arkasında duralım!' anlayışına bürünüyor. Bu ülke Cumhuriyet ile büyük bir düşünce değişimi yaşasa da, sanat konusunda hâlâ tuhaf bir ergenlik içindeyiz. Umarım bir an önce bu ergenlik dönemimizi geçiririz.

| Bugüne kadar pek çok karakter canlandırdınız. 'Bunu iyi ki oynamışım!' dediğiniz karakterler var mı?

Canlandırdığım bütün karakterler için bunu söyleyebilirim. On beş yıl önce 'Köprü' dizisinde, bu dönemin durumunu anlatan bir hikaye anlattık. 'Köprü' dizisinin devamı niteliğinde çekilen 'Vali' filminde, on beş yıl önce söylenemeyecek şeyleri, çat çat söyleyiveriyorduk. Buna da bir şey yapılamıyordu, çünkü halk bunu istiyordu.

Akabinde 'Behzat Ç.' çıktı. Ülke adaleti sorgularken, o kendi adaletine göre hareket ediyordu. Ekibiyle beraber, tuhaf bir 'Vicdani adalet var kardeşim!' diye altını çizdiği.

Keza 'Reaksiyon'da 'Dayı' karakterini oynadığımız zaman, 'Eski Türkiye'nin 'Derin Devleti'ne nefret tohumları ekerken, bir baktık ki aslında şu anda, 'Allah'tan eskiden 'Derin Devlet' vardı!' durumuna geldik.

Keza '46 Yok Olan'da, özgürlüklerimizi kısıtlayan bütün sisteme karşı, içimizdeki diğer karakteri ortaya çıkartan bir dizi yaptık ki, o da 45 dakika sürmesine ve gece saat 23.00 – 23.30'da yayınlanmasına rağmen ilk üç bölümü, ilk beş yapımın içerisindeydi. Çünkü iki saatlik PT1 grubundaki büyük yapım şirketleri 'Burayı ikiye bölüyoruz kardeşim! PT1 ve PT2 olabilir. Bak iki tane dizide istediğimiz reytingi alabiliyoruz!'u gösterdiğimiz ve ondan sonra kanalında yöneticisini, çok zor duruma düşüren bir iş haline gelmişti '46 Yok Olan'. '46 Yok Olan' anlattığı hikaye ile beraber çok tuhafken, sektördeki yarattığı durum karşısında da çok devrimci bir iştir açıkçası.

| Ankara'nın, Behzat Ç. dizisi ile yükselen bir trend yakaladığını söylemek doğru olur mu?

Bir ülkenin başkenti, her zaman yüksek bir trende sahiptir. 'Trend' kelimesi yerine 'popülaritesine katkı' kelimesini kullanmak daha doğru olacak.

| Hikayesi Ankara'da geçen dizinin, şehrin görünürlüğüne katkı sağladığını söyleyebilir miyiz o zaman?

Öyle de söylemeyelim. O zaman da siyasiler alınır.

'HEP BİR BEKLENTİ VAR'

| Üç sezon süren başarısını iki filmle de taçlandıran 'Behzat Ç.', yıllar sonra tekrar aramıza döner mi?

Bilmem! Döner mi acaba! Vallahi bilmiyorum. Gerçekten öyle mi düşünüyorsunuz! Bir durun bakalım. Soralım. Ama telefonumuz tabii böyle durumlarda hep kilitlendiği için, bu heyecana o da gark oluyor. O da kaldıramıyor bu heyecanı.

| 'Behzat Ç.' yayınlandığı dönemde internet ortamında çok fazla takip ediliyordu. İnternet dizilerinin popüler olduğu son yıllarda 'Behzat Ç.' böyle bir projeye dönüşebilir mi?

Neden olmasın! Serdar Akar ile konuştuğumuz zaman, her daim şu cümleyi kullanıyor. 'Behzat Ç.' bir şehir efsanesi. Her an geri gelebilir.'

Hep bir beklenti var ama beklentinin ne üzerine olduğunu bilmiyoruz. Hep aynı ekiple beraber olmak mı! Yoksa onun anlattığı ideolojinin peşinden koşmak mı! Yoksa onun kendi içerisindeki boş boğazlığı mı! 'Behzat Ç.'yi 'Behzat Ç.' yapan nedir, emin olun biz de bilmiyoruz. Kendi içerisinde tuhaf bir samimiyeti var. Kendi doğruları, kendi adalet anlayışı var. Tuhaf bir sosyal sınıfa sahip bir iş. Yeniden olursa, aynı heyecanı yakalar mı bilmiyorum. Çünkü ülkenin, o zamanki konjonktürü biraz daha farklıydı. Şimdi mesela 'Başkanlık Sistemi' var. Biraz da o dönemin ruhu ile ilgili bir şey. Yeniden olsa! Bilmiyorum. Olsa oynarız da biz. Seyirci aynı lezzeti alabilir mi!

Hiçbirimiz ölümsüz değiliz. Kahramanlar ölümsüz!

| 'Ferhunde Hanımlar' dizisi de Ankara'da çekiliyordu diye hatırlıyorum!

'Ferhunde Hanımlar' dizisinin yakaladığı başarı, aile içerisindeki; örf, adet, gelenek ve görenekleri çok iyi yansıttığı için olabilir. Çünkü İstanbul çok renkli, çok çeşitli, kendi içimizdeki; örf, adet, gelenek ve göreneklerimizi görmezden gelecek bir hıza sahip olduğu için, zaman zaman bu ve benzeri yapılar, bizim neye ait olduğumuzu hatırlatan işler olduğundan tarihte tatlı bir iz bırakıyor.

‘BENİ VAR EDEN İNSANLARIN YERİ’

| Olaylara bakarken doğduğunuz yerin öneminin altını çizdiniz. Ankaralı kimliği ile tanınan bir oyuncu olarak, Cumhuriyetin kurduğu Ankara'nın sizin üzerinizde nasıl bir etkisi var?

Bu şehir benim için bir varoluş biçimi. Bu şehirde doğdum, bu şehirde okudum, bu şehirden ayrıldım yine bu şehire döndüm. Mahallesinde geçirdiğim arkadaşlığım var. Okulunda okuduğum arkadaşlarım var. Sahnede buluştuğum seyircilerim var. Beni var eden insanların bulunduğu bir yer.

Bu şehirdeki binalar Cumhuriyet döneminde yapıldığı için, hiç biri 'tarihi yapı' statüsüne girmiyor. 1950'li yıllarda yapılmış binaları yavaş yavaş ortadan kaldırıyorlar. Ben çok karşıyım böyle bir şeye. Bu şehrin tarihi, Cumhuriyet ile var olan bir tarih. 1800 ya da 1900'lü yıllardan kalma konakları yok belki. Kendi içinde genç bir şehir. Ve bu genç şehir, kendi içindeki yapısını muhafaza etmesi gerekir bence. Şu anda Ankara'nın şehirleşme biçimi beni çok rahatsız eden, tuhaf bir saldırgan yapıya dönüşmüş durumda. Bu da benim pek hoşuma gitmiyor açıkçası.

| Bir meydan okuma ya da çatışma mı söz konusu?

Var tabii. Alt izlekte bu her zaman olacaktır. Siz bunu olgun bir şekilde bastırmaya çalışsanız da, bu hep olacaktır. Belki de bizi geliştirecek olan taraf da budur. Şiddete dönüşmediği sürece.

'BU ULUSUN EVLATLARIYIZ'

| Geçen haftalarda basına verdiğiniz 'Hepimiz aynı gemideyiz!' başlıklı açıklamalarınızın ardından, internet ve sosyal medyada, hem söyleşiye hem de toplam olarak düşünceye yönelik bir çarpıtma, galeyana getirdi. Bu konuda düşüncelerinizi öğrenebilir miyiz?

Hepimiz aynı gemideyiz! Kaptana da biz karar vereceğiz. Filika ile milika ile ayrılmayı hiç istemedim. Gemiciklerle de benim hiçbir ilgim yok. Misakı Milli sınırları içerisinde, ne kadar yüzölçümüne sahipsek, geminin büyüklüğü o kadar. Bu geminin de kaptanına içindeki insanlar karar verecek. Çok açık değil mi! 'Ben onların gemisin de değilim!' diye bir şey değil yani. Hepimiz metaforik olarak aynı gemideyiz. Bu ulusun evlatlarıyız!