Bir fotoğrafın hatırlattıkları

Geçen yıl Türkiye’de asgari ücret ilan edilmişti. Yeniden belirlenen asgari ücretin düşük olduğu, yeni belirlenen asgari ücretin açlık sınırının bile altında olduğu eleştirisi yapılmıştı. Sosyal medya hesabından bazıları tepki göstermiş, Türkiye’de de buna karşı protesto sesleri duyulmuştu. Bu tepkilere dair Aydınlık gazetesinde de bir haber manşetten verilmişti. Manşetten verilen haberde bir de fotoğraf yer almaktaydı. O fotoğrafta bir arkadaşım da bulunmaktaydı.

Bu arkadaşım benim gibi gurbetçidir. Arkadaşım, Ankara’da bir meslek lisesinden mezun olduktan sonra o da benim gibi gurbete çıkmıştı. Bu arkadaşım ve benim kuşağım artık yavaş yavaş emeklilik yaşını doldurmuş veya doldurmak üzereler. Emekli olanlar birer ikişer Türkiye’ye dönmekteler veya dönmeye hazırlık yapmaktalar. Aydınlık gazetesinin haberinde kullanılan fotoğrafın en önünde arkadaşım görülmekte. Emekliliğinin uzun süresini Türkiye geçirmekte ve zaman zaman da çalışmış olduğu Avrupa ülkesine çocukları ve torunlarının yanına gitmekte. Çocuklarımız, torunlarımız artık bizlerden gurbetçi bayrağını devralmış ve Almanya, Avusturya, İsviçre, Hollanda ve Fransa gibi ülkelerde yaşamaktalar. Habere ait fotoğrafta bulunan arkadaşım Türkiye’de bulunduğu süre içinde ise Türkiye’de emek, vatan ve bağımsızlık mücadelesi içinde yerini almış durumda.

ARKADAŞIMIN TOPLUMSAL MÜCADELESİ

Zaman zamanda çeşitli kültürel etkinliklerin içinde de bulunmaktadır. Diğer etkinlik ve protestoların dışında, asgari ücret ve emeklilik rakamlarının açıklanmasından sonraki eylemlerde bulunması dikkatimi çekmişti. Arkadaşım, Türkiye’de belirlenen ne asgari ücret ne de emeklilik ödentisi ile doğrudan etkilenen kişidir. Türkiye’de aktif olarak çalışmadığı için asgari ücretten faydalanması söz konusu değildir. Ayrıca emeklilik parasını da sadece yıllarca çalıştığı Avrupa ülkesinden almaktadır. Türkiye’deki emeklilik konusundaki gelişmeler onun şahsına ait herhangi bir etkisi bulunmayacaktır. Onun ilgisi ve çalışmasının özü, ülkesinin emeklisinin ve emekçilerinin daha iyi bir yaşam sürmesidir. Bundan dolayı da Türk toplumunun yararına olacak toplumsal eylemler içinde hep yer almaktadır.

VİYANA’DAKİ EYLEM VE TOPLUMSAL SORUMLULUK

Gazetede arkadaşımın fotoğrafını görünce Viyana’da yıllar önce merkezinde olduğumuz bir eylemimizi hatırladım. O yıllarda Avusturya vatandaşı olmayan emekçilerin oturum izni düzenlemesinde bir yasal değişiklikle kötüleştirilmek isteniyordu. İşsizlik oranı Avusturya’da oldukça yükselmiş, Avusturyalıya istihdam alanı olabilir düşüncesiyle yabancı çalışan sayısını azaltmak istiyorlardı. Onun içinde zaten zor olan oturum izni alımını daha da güçleştiriyorlardı. Bu değişikliği protesto etmek için bir yürüyüş düzenlemiş, Viyana’nın kent merkezinden bakanlıkların ve cumhurbaşkanlığı sarayının bulunduğu güzergahtan, Avusturya federal parlamentosuna gitmek istiyorduk. Gün geldi, yürüyüşteydik. Yürüyüşte bir arkadaşımla beraberdik ve yürüyüş boyunca sohbet ederek gidiyorduk. Hem arkadaşım hem de ben Türklerin her türlü sorunlarına çare olabilmek için ciddi çalışmalar yapmış ve hâlâ aktif olarak da o tür çalışmaların içindeydik. Bu tür çalışmalarımızdan dolayı da hem arkadaşım Ramis Doğan hem de ben Türk toplumu tarafından bilinen, tanınan ve güvenilen insanlardık. Yanımıza yürüyüş koluna dahil olmadığını özenle göstermeye çalışan birisi bizim sohbetimizi davetsiz böldü. Bizden yardım istiyordu, ancak bizimle de beraber değilmiş imajı vermek için kaldırımdan inip yanımıza gelmiyordu, mesafeliydi. Mesafesini de yola inmemekle korumaya çalışıyordu. Bir derdinin olduğunu söyledi. Derdinin ne olduğunu sorduğumuzda, eşini ve çocuklarını Türkiye’den yanına getiremiyordu ve bunun için de bizden yardım istiyordu. Biz de kendisine “Bak biz hem de bu konuyla ilgili sorunu dile getirip, çocuklarının ve eşinin getirilmesini daha da zorlaştıracak yasal değişikliği protesto ediyoruz, gel bizimle yürü” dememize hem arkadaşım Ramis’i hem de beni şaşırtan cevabını hiç çekinmeden söyledi. “Burada yürüyenlerin hepsi i..e” demiş ve çabucak yanımızdan da uzaklaşmıştı.

TOPLUMSAL MÜCADELENİN ÖNEMİ

Asgari ücreti ve emeklilik miktarlarını protesto eden arkadaşım Abbas’ın ne emeklilik ne de asgari ücretten faydalanmayacağı gibi, yabancılar yasasında yapılacak değişiklik ne arkadaşımı da beni de etkilemeyecekti. Her ikimizin de oturum sorunuyla ilgili derdimiz yoktu, çocuklarımız okullarında okuyorlardı. Eşlerimiz ise Avusturya’nın gereksinimi olan işlerde kalifiyeli olarak yıllardır çalışmaktaydılar. Türkiye’deki açlık sınırı altında bulunan asgari ücret ve emeklilik maaşına karşı çıkan dostumuzun vatan, emek ve ekmek dediği gibi biz de emekçilerimiz diyorduk. İnsanlarımızın daha iyi bir yaşam sürmesinin gerekliliğinin mücadelesi içinde yer aldık. Ancak sorunun esas sahipleri kendi sorunlarına sahip çıkıp, mücadele etmedikleri sürece, bizler hala köyün delisi muamelesi göreceğiz. Nasıl olsa birileri var, onlar mücadele ediyorlar, biz biraz geri duralım anlayışından uzaklaşmadıkları sürece sorunlara çare zor bulunacak. Sorunun sahipleri olmadıkları sürece eksiklik devam edecektir.