Düşmanına bozkurt gibi boşan!

İçine girdiğimiz Vatan Savaşıyla, ülkemizi kurtuluşa götürecek devrimci bir süreçten geçiyoruz. Türk milleti birbirine karşı dağınık düzenden, birbiriyle bütünleşen birlik yoluna giriyor.

Bugüne dek çok yanıldık, çok aldandık. Artık hata yapma lüksümüz yok. Ya ayrı kalıp kendi köşelerimizde yenilginin utancına katlanacağız ya da birleşip kurtuluş zaferini birlikte kutlayacağız.

Tersyüz edilmiş devrimciliğin de, milletin çıkarlarına yabancılaşmış, Amerika güdümlü milliyetçiliğin de sonu gelmiştir. Devrimciler, Kemalist Milli Demokratik Devrimin milliyetçi ruhuyla, Milliyetçilerse, en büyük milliyetçi Atatürk’ün devrimci ruhuyla kenetleşmek zorundadır.

Büyük aşk şairimiz Karacaoğlan “Düşmanına bozkurt gibi boşan!” diyor. O düşman bugün Türkiye’mizin yanı sıra komşularımız Suriye, İran, Irak milli devletlerine savaş ilan eden Amerikan emperyalizmidir.

Türk milletinin öncü genç fedaileri, bu 19 Mayıs’ta da ülkemize silah doğrultan düşmana karşı birleşip bütünleşmeye hız verdi… Ne mutlu yüreği Türkiye için çarpan vatanseverlere!

Bozkırın aklı biz, kalbi biziz! Biz kurduz!

İleri atıldık günbatımına dek ve kurduk Roma’yı,

Geri çekildik, Çin Seddi’ne kadar, omuzlayıp kırdık kapıyı.

Biz biliriz Asya’yı, Ön Asya’yı; dost kimdir ya düşman kim!

Pençelerimizden boynumuza aşar dokuz iklim,

İnci gibi yağardı kirpiklerimize kar: Biz, hep bizdik.

Ama, biz değildik uluyan. Toprak uluyordu her efkâr.

Gök uluydu. Ulanırdı Tanrıya başkaldıran sesimiz.

Oraklar ekin biçsin diye, beslerdi kılıçları kızlar,

Bir ciğerimizden öbür ciğerimize koşardı kan.

Ordular da akardı kıtalardan kıtalara, biz de akardık.

Yetişip önlerine geçerdik asi halkların, içimizde bir pusula.

Derdi Karacaoğlan: Düşmanına bozkurt gibi boşan!

Kızıl gözbebeklerimiz ant içmiş bayrak gibi gergin.

Bırakın işlesin bizi hançer başlarına nakkaşlar.

Tanıdık insanı dünyada ilk biz. Yüreği yüreğimizdi.

Emzirdik atılmış çocuklarını, büyüttük, yürüttük.

Kulkamuş rüyasında kimi gördüyse, biz onu gördük:

Pişmiş tuğlaya el bastık, hem dökülmüş tunca,

Ergenekon’dan çıkınca Uruk’un surlarını bir daha aştık,

Aşinadır bize, gezer oralarda hâlâ kutsal Asena.

Nasıl arka ayaklarımız basarsa ön ayaklarımızın izine,

Gideriz biz de izinden, kendi yasalarımızın, acılarımızın.

Kurtlar ağlamaz! Ama biz ağladık, iki yerde iki kez.

Atılıp baktık kayaların üstünden bir rezil çağa:

Kimliğimize bürünmüş zıplıyor Natocu bir kurbağa.

Bizi Kaşgarlı Mahmut’a sorun: Börü komşusun yemez.

Yemedik elbet, ama adımıza işlendi cinayet.

Kurda karşı kurtçuları affetmem, Türk’e karşı Türkçüleri!