Ey Gazze, ey çağın Kerbelâ’sı!..

Ey, Gazze!

Ey, Siyonist vahşetin mezbahası!

Ey, harabeye dönmüş bir avuç toprağın bahçesinde yatan aziz şehitlerin makberi!

Ey, soğuktan, açlıktan ve susuzluktan titreye titreye ölen bebelerin mübarek meşhedi!

Ey Gazze!

Ey, zulmün ve katliamın arasatı!

Ey, Doğu’dan Batı’ya kadar bütün çağdaş (!) ve modern (!) değerlerin iflas bayrağını çektiği kanlı meydan!

Ey, çürüyen “İslam” vicdanının paslı aynası!

Ey Gazze!

Ey, feryadın sağır kulaklara çarpıp tükenişi!

Ey, ışığın körleşmiş gözlerde damla damla sönüşü!

Ey, sözün taşlaşmış yüreklerde nefes nefes bitişi!

Ey, bütün “din” ve “iman” iddialarımızın anlamsızlaştığı,

Kalplerimizin derinliğinde yerleşmiş gizli şirk ve nifakın iyot gibi açığa çıktığı,

Ey, “maneviyat” adına uydurduğumuz yalanların utanmaz suratlarımıza tokat gibi indiği ağır imtihan!

Ey, Gazze!

Ey, firavun düzenlerinin kanlı mezbahı!

Ey, mazlum şehitlerin cennet bahçesi!

Ey, Gazze!

Ey, zamanın Hüseyn’lerinin düğün konvoyu!

Ey, çağın Kerbelâsı!

Ey, Fatımaların, Zeyneplerin âşûrası!

EY İNSANLIĞIN MÜBAREK MEŞHEDİ

Gözlerimizi senin yansıttığın ışığa açtık;

Ciğerlerimizi senin kızıl güller açan bahçenden gelen cennet kokuları ile tazeledik,

Ve anladık ki; asırlardır sürdürülen yalanlarla kendimizi kandırmaktaymışız.

Yeryüzünü ıslah ettiklerini söyleyenlerin zamanı ve mekânı kokutanlardan başkaları olmadığını kavradık;

Kula kulluk düzenlerini sürdürenlerin bizi kandırmak için uydurdukları yaldızlı masalların farkına vardık;

Çağdaş firavunun arkasında saf bağlayıp zulme omuz veren emperyalizm ruhbanlarının şahsında Batı uygarlığının çöküşüne şahit olduk. Emperyalizme uşaklık yapan sözde müslüman(!) ülkelerin anlamlı sükûtunda Emevî İslamı’nın iflasını müşahede ettik;

Bugünün Yezid’inin yanında Siyonist katiller ile el ele vererek, vatanlarını ve namuslarını savunmaktan başka hiçbir suçu bulunmayan Hüseyn kıyamının yiğitlerinin kanını içen medenî(!) dünyanın sırıtkan yüzünü gördük.

Ve şunu bir kere daha anladık ki; Yüce Tanrı bizi bu Kitapta ve bundan önceki kitaplarda yalnız ve yalnız “İslam” (evrensel hakikate teslim olan) ismi ile adlandırmıştır; kendini başka başka isimlerle anan ve böylelikle büyük birlikten (tevhid) kopup mezhep mezhep ayrışanların, hizip hizip bölünenlerin, tefrika derdine düşenlerin Allah’ın aziz Elçisi ile hiçbir gönül bağı kalmamıştır…

Ey Gazze; ey insanlığın mübarek meşhedi!

Yolun yolumuz, soluğun soluğumuz, feryadın feryadımızdır!

Bugün sana elimizle yardıma gelemiyorsak, bizi bağışla!

Biliyoruz; geçerli hiçbir mazeretimiz yok…

Ama, bil ki kalbimiz senin saatinin ritmi ile çarpıyor; dilimiz senin mazlum şehitlerinin bize vekâleten dile getirdiği şu ilahî uyarıyı tekrarlıyor:

Lâ ilâhe illâ ente… Subhaneke… İnnî küntü minezzalimîn (Enbiya, 80)

(Ya Rabbi! Senden başka tanrı yok; sınırsız kudret ve yüceliğinle sen her şeyin üstündesin; gerçekten ben kendisine haksızlık edenlerden oldum!)