Futbol çağının gerisi

Eskiler sakınılan göze çöp batar demişler. Daha maçın başında kendini riske eden Caner’e top geldi. İkisi de sakat ayağına. O da müdahale etmek zorunda kaldı. Belli ki, canı acımıştı. Ama ilerleyen dakikalarda ısınınca giderek acısını unuttu. Ta ki, 85. Dakikada Yatabare diğer ayağına basıncaya dek. Öyle bir bağırdı ki, Fenerbahçeliler “Eyvah sağlam ayak da gitti” diye endişelendiler. Gerçekten basılan taban acıtacak gibiydi ama neyse ki, gazi edecek gibi değildi.
Şimdi niye yazıya oradan başladın diyeceksiniz. Nereden başlayayım ki... Bunca para ver, her istediğini yap, neredeyse bir takım daha transfer et. Sonra Halilhodzic’in 80’leri andıran sağın gerisinde kalmış futbolunu seyret. Olacak şey değil, nitekim Trabzon seyircisi de zaman zaman bu ezik futbolu ıslıkladı. Düşünün ki, topla oynama oranları yüzde 68’e 32 Fenerbahçe’nin lehine idi. Bordo mavililerin kontra ataklardan yakaladıkları fırsatlar da vardı, ama nereye dek gidersiniz?
Musa ile Waris sağdan gelmesin diye Gökhan Gönül’ü bloke ettiler. Zeki ile Fatih Atik de Caner’in kanadını “tahkim” ettiler. Salih ile Medjani, her top alışında Diego’nun ensesine bindiler. Constant da Emre Belozoğlu ve Mehmet Topal’ı durdurmaktan oyun kuramayınca sarı lacivertliler büyük bir üstünlük kurdular.
Trabzonspor kendi kalesinin önünde üç hat halinde duvar yaptığı için Fenerbahçe ağır ve geriye top oynamak zorunda kaldı. Bu da ev sahibinin istediği futboldu. Gol pozisyonları bakımından kısır bir maç oldu. Kuyt, uzun süre solda Caner’in önünde oynadı. Bu da Fenerbahçe’nin oyun kurgusunu ve pozisyon üretmesini engelledi. Sağa gittiği zamanlarda sarı lacivertliler daha etkin oldular. Bu arada Waris’in çabukluğu seyrek de olsa savunmayı bozdu ve tehlikeler oluştu. Asıl konuşmamız gereken nihayet uzun zamandır tribünlerin sahaya müdahalesi olmadan bir karşılaşma oynandı. Umarım bu yeni bir başlangıç ve kazanım olur.