Gelişen dünya, borç kriziyle nasıl baş edecek?

Bir ay kadar önce Gana merkez bankası, Batı Afrika'nın en büyük ekonomilerinden birinde, ülkeyi bir borç krizinin eşiğine götüren yaygın enflasyonu yavaşlatmaya çalışırken şimdiye kadarki en büyük faiz artırımını duyurdu. Gana Bankası, tüketici enflasyonunun şubat ayında yıllık yüzde 15,7 ile 2016'dan bu yana en yüksek seviyeye ulaşmasıyla birlikte ana borç verme faiz oranını 250 baz puan artırarak yüzde 17'ye yükseltti. Ukrayna'daki savaş, muhtemelen gidişatı daha da kötüleştirecek. Gana, buğdayının yaklaşık dörtte birini Rusya'dan ve demir cevherinin yaklaşık yüzde 60'ını Ukrayna'dan ithal ediyor.

Gana, gıda ve enerji enflasyonu, artan faiz oranları ve doların güçlü olması nedeniyle dünya çapında küçük ve düşük gelirli ülkeler üzerindeki ekonomik baskının sadece bir örneğidir. Hindistan'ın güney doğu kıyısındaki ada ülkesi Sri Lanka, derinleşen ekonomik kriz üzerine protestoların Gotabaya Rajapaksa hükümetini bir U dönüşü politikasına zorlamasının ardından IMF ile bir 'borç hafifletme' paketi için görüşmelere başladı. Sri Lanka, tükenen döviz rezervleri ithalat ve yakıt kıtlığını, elektrik kesintilerini ve çift haneli enflasyonu tetiklediği için aylardır artan ekonomik sıkıntılarla karşı karşıya kaldı. 500 milyon dolar gibi düşük kullanılabilir döviz rezervlerine karşı bu yıl vadesi gelen yaklaşık 7 milyar dolarlık borç ve faiz geri ödemeleri var.

Sri Lanka, Asya'nın en büyük yüksek getirili tahvil ihraççısı ve 2009'daki iç savaşın sona ermesini takip eden yıllarda yoğun bir şekilde borçlanma yoluna gitti. Ama asla temerrüde düşmedi. Ne var ki, yüzünü IMF'ye çevirmeden önce bunu yapmaya hazır görünüyordu. Borçlarının yaklaşık üçte biri uluslararası tahvil sahiplerine borçluyken, diğer büyük alacaklılar Çin ve Hindistan gibi ülkeleri kapsıyor. Sri Lanka’nın Hindistan ile 1 milyar dolarlık bir kredi hattını tamamlaması bekleniyor. Ve IMF parasıyla bile, muhtemelen temerrüde düşmek ve alacaklılarla olan borçlarını "yeniden yapılandırmak" zorunda kalacaklar.

Bunu yaparken Sri Lanka, pandemi sırasında zaten borçlarını ödeyemeyen Surinam, Belize, Zambiya ve Ekvador gibi ülkelere katılacak. Pakistan da, İmran Han yönetimi muhalefetin kendisini devirme girişimi sebebiyle temerrüde düşmenin eşiğinde.

Mısır, Rusya'nın Ukrayna'ya yönelik işgalinin ekonomik etkisini atlatmak için mücadele ederken, IMF'den de destek istedi. Mısır, Arap dünyasının en kalabalık ülkesidir ve önceki IMF kredilerinden ve programlarından “fayda sağlamıştır”. 2016 yılında, 2011 devrimini takip eden siyasi çalkantılardan ortaya çıkan, felç edici bir döviz krizinin ardından üç yıl boyunca 12 milyar dolarlık bir kredi temin etti. Ayrıca, pandeminin etkisiyle başa çıkmak için 2020'de 8 milyar dolar aldı ve bu da onu Arjantin'den sonra IMF'den en büyük borçlulardan biri haline getirdi. 2016 anlaşması sırasında, dolar karşısında değerinin yarısını kaybeden para birimini devalüe etti. Dış borç yatırımcıları da son aylarda Mısır'dan milyarlarca dolar çekerek para birimi üzerindeki baskıyı artırdı.

Hem IMF hem de Dünya Bankası uyardı: Birçok ülke, hem özel hem de kamu kreditörleri tarafından geri ödemeye zorlandıkları takdirde COVID pandemisinin yarattığı çöküntüden ekonomilerini sakat bırakabilecek büyük bir borç yüküyle çıkıyor. Ve bu ülkelerin çoğu GSYİH boyutunda küçük olsa da, nüfus olarak çok büyükler. IMF'nin borç veritabanı, 2020'de düşük ve orta gelirli ülkelerin dış borç stokunun ortalama yüzde 5,6 artarak 8,7 trilyon dolara yükseldiğini gösteriyor. Ancak, birçok ülke için artış çift haneli oldu. Yirmiler Grubu (G-20) Borç Hizmetini Askıya Alma Girişimi'ne (DSSI) uygun ülkelerin dış borç stoku ortalama olarak yüzde 12 artarak 860 milyar dolara ulaştı ve bazılarında yüzde 20 veya daha fazla arttı. Ve borç ödemelerini birkaç yıllığına askıya alan bu borç girişimi artık sona erdi.

DSSI'ye uygun ülkeler tarafından 2020'de IMF de dahil olmak üzere dış kamu ve kamu garantili borçlar üzerinden ödenen birleşik borç servisi, 31,1 milyar dolar anapara ve 14,1 milyar dolar faiz olmak üzere toplam 45,2 milyar dolardı. 2020 borç servisi, resmi ikili ve çok taraflı alacaklılara ödenen 26,4 milyar doları (yüzde 58) ve özel alacaklılara, yani tahvil sahiplerine, ticari bankalara ve diğer özel kuruluşlara 18,8 milyar doları (yüzde 42) içerdi. Birçok küçük ülkenin dış borç seviyeleri, yıllık GSYİH'nın yüzde 100'ünün oldukça üzerindedir.

Rusya'nın Ukrayna işgalinin başlamasından önce, pandeminin düşük gelirli ülkelerin kamu harcamaları ve gelirleri üzerindeki etkisi, brüt devlet borçlanmalarında GSYİH'lerinin yaklaşık yüzde 25'ine eşdeğer bir artış olmuştu.

Küreselleşmedeki düşüşün bir başka göstergesi olan Büyük Durgunluğun sona ermesinden bu yana emperyalist çekirdek tarafından dünyanın daha fakir ülkelerine sermaye akışı düşüyor. 2011 yılında, Küresel Kuzey'den 'Küresel Güney'e 1,3 trilyon dolar gitti. 2020'de bu yıllık rakam yüzde 30'luk bir düşüşle 900 milyar dolara geriledi. Ve unutmayın ki son on yılda, dış kreditörlerden ve yatırımcılardan düşük ve orta gelirli ülkelere yapılan net toplam finansal akışların neredeyse yüzde 60'ı Çin'e gitti. Çin hariç, en yoksul ülkelere sermaye akımlarındaki düşüş daha da büyük. Bu dönem boyunca Çin, yüzde 40'ı borç yaratan akışlar ve yüzde 60'ı doğrudan yabancı yatırım ve portföy öz sermaye akışları olmak üzere 4 trilyon dolara yakın giriş aldı. 2020'de, net borç girişlerindeki yüzde 62'lik artışla 233 milyar dolara ve net öz sermaye girişlerindeki yüzde 12'lik artışla 233 milyar dolara yükselen Çin'e toplam finansal akışlar yüzde 32 artarak 466 milyar dolara ulaştı.

Özel kreditörler (yatırım fonları vb.) yoksul ülkelerin devlet ve şirket tahvillerine yaptığı yatırımları kıstı ve uluslararası bankalar borç vermeyi durdurdu. Bu yoksul ülkelere sermaye akışının çoğu, üretken yatırımlar için bile değil, yalnızca önceki borçları kapatmak veya yabancı yatırımcıların yerel finans piyasalarındaki spekülasyonları içindi. Doğrudan yabancı yatırım (DYY) 2011'de 600 milyar dolardan (veya tüm sermaye akışlarının yaklaşık yüzde 40'ı) 2020'de 434 milyar dolara düştü. Yabancı çokuluslu şirketler ve yatırım spekülatörleri tarafından yapılan finansal yatırımların bu ülkelerin ihtiyaç duyduğu son şey olduğunu iddia edebilirsiniz. Ama eğer yabancı kapitalistler yatırımlarını azaltıyorsa, ya bu yoksul ekonomilerdeki üretken yatırımlar için ya da sadece mevcut borç geri ödemelerini karşılamak için onun yerini ne alacak? Cevap, her türlü koşulda IMF-Dünya Bankası parasıdır; ve ülkelerinden ayrılan ve yurtdışında çalışarak iş ve gelir elde edenlerin yolladığı artan işçi dövizleridir. Tüm veriler için – aşağıdaki tabloya bakın.

Küresel Güney'e sermaye akışında tartışmalı bir konu Çin'in rolüdür. Çin, “Batı” tarafından fonlara aç bırakılan ve mevcut borçları kapatmak ve altyapı ile üretken projeler yürütmek üzere krediye muhtaç olan birçok yoksul ülke için önemli bir alacaklı haline geldi. Düşük ve orta gelirli ülkelerin Çin'e olan birleşik borcu 2020 sonunda 170 milyar dolardı ki bu 2011'deki görece mukayese edilebilir seviyenin üç katından fazla. Bu rakamı bir bağlama oturtmak gerekirse, düşük ve orta gelirli ülkelerin Uluslararası İmar ve Kalkınma Bankası'na toplam yükümlülükleri 2020 sonunda 204 milyar dolar ve Uluslararası Kalkınma Birliği'ne 177 milyar dolardı. Çin'e ödenecek borcun çoğu, büyük altyapı projeleri ve maden çıkarma endüstrilerindeki operasyonlarla ilgilidir. Angola liderliğindeki Sahra Altı Afrika ülkeleri, birikim hızının 2018'den bu yana yavaşlamasına rağmen Çin'e olan borçlarında en keskin artışlardan birini gördü. Bölge, Çin'e karşı 2020 sonu yükümlülüklerinin yüzde 45'ini oluşturuyor. Güney Asya'da Çin'e olan borç 2011'de 4,7 milyar dolardan 2020'de 36,3 milyar dolara yükseldi ve Çin şu anda Maldivler, Pakistan ve Sri Lanka'nın en büyük ikili alacaklısı.

Bazıları bunun Çin'in Batı kadar "emperyalist" olduğunu ve Çin'in yoksul ülkeleri kalıcı bir "borç tuzağına" soktuğunu gösterdiğini iddia ediyor. Ama bunun kanıtı zayıf. Çin kredilerinin çoğu, IMF ve diğer ikili kreditörler tarafından sunulandan daha kötü koşullarda değil ve çoğu durumda çok daha iyi. Çin'in borçlu ulusların çıkarlarına karşı 'borç diplomasisi' kullanması gerekiyor. Ancak borç diplomasisi aslında Arjantin ve Ukrayna örneklerinin gösterdiği gibi Batı tarafından çok daha fazla kullanılıyor.

Özetle, Küresel Güney'in yabancı yatırımcılara ve finansal kurumlara olan borçları COVID salgını sırasında hızlandı ve 'borç indirimi' böyle bir şey olmadı. Şimdi Ukrayna ihtilafı, enflasyon tırmanır, faiz oranları yükselir ve ekonomik büyüme gerilerken bu ülkeler için temerrüt ve ekonomik durgunluk riskini artırıyor.

Gelişmekte olan ülkelerden gelişmiş ülkelere net finansal kaynak transferleri, gelişmekte olan ülkelere yapılan net denizaşırı kalkınma yardımı (ODA) akışlarının sağladığı herhangi bir tazminatı çok aşıyor ki bu da yılda ortalama 100 milyar dolardan azdı. Kayıtlı verilerin son yılı olan 2012'de, gelişmekte olan ülkeler, tüm yardımlar, yatırımlar ve yurtdışından gelen gelirler dahil olmak üzere 1,3 trilyon dolar elde etti. Ama aynı yıl bu ülkelerden yaklaşık 3,3 trilyon dolar dışarı aktı. Başka bir deyişle, gelişmekte olan ülkeler dünyanın geri kalanına aldıklarından 2 trilyon dolar daha fazla gönderdiler. 1980'den bu yana geçen tüm yıllara bakarsak, bu net çıkışların toplamı göz kamaştırıcı toplam 16,3 trilyon dolar.

Buna yanıt nedir? Eh, en bariz küresel yanıt, tüm bu yoksul ülkelerin borçlarını iptal etmektir. Jübile Borç Kampanyası, hükümetlerinin ülkeyi terk eden borç ödemeleri için harcadıkları miktara dayanarak, 2018'de 31 ve 2015'te 22 olan insanların şu anda 54 ülkede borç krizi yaşadığını tahmin ediyor. Jubilee Borç Kampanyası, borç krizi içinde olan 54 ülkenin yanı sıra, 14 ülkenin bir kamu veya özel borç krizi riski altında olduğunu, 22'sinin sadece bir özel sektör borç krizi riski altında olduğunu ve 21'inin sadece bir kamu sektörü borç krizi riski altında olduğunu tahmin ediyor.

Bunun dışında bir de milli çözümler var. Birincisi, hükümetlerin, ulusal para birimlerini yok eden ve mali krizleri kışkırtan spekülatif sermayenin pervasız akışını durdurmak için sermaye kontrollerini devreye sokması gerekiyor. Yasadışı ve cezai sermaye akışlarını ortadan kaldırmak için sermaye kontrollerine de ihtiyaç vardır. ABD merkezli Global Financial Integrity (GFI), gelişmekte olan ülkelerin 1980'den bu yana kayıt dışı sermaye kaçışı nedeniyle toplam 13,4 trilyon dolar kaybettiğini hesaplıyor.

IMF bile, sermaye kontrollerinin, mali varlıklarını ve hane halkı tasarruflarını varlıktan mahrum bırakılmadan ve zengin bireysel ve şirket sermayesi kaçışından korumak için bir ulusal hükümetin kullanabileceği bir silah olması gerektiğini kabul etti. IMF şimdi ülkelerin “iki araç kategorisinin kesişimine giren önlemleri uygulamaya koyma konusunda daha fazla esnekliğe sahip olması gerektiğini” söylüyor: sermaye akışı yönetimi önlemleri (CFM'ler) ve makroihtiyati önlemler (MPM'ler). Ve kontroller, “sermaye girişlerinde herhangi bir artış olmadığında bile, politika araç setine önceden uygulanabilir” olabilir.

Nihayetinde, yoksul ülkelerin çok uluslu şirketler ve uluslararası finans tarafından sömürülmelerini azaltabilmelerinin tek yolu, bankacılık ve ekonomilerinin stratejik sektörlerinin devlet tarafından kontrol edilmesidir. Bu, elbette, uluslararası sermayenin lanetidir.