Karşı değilim ama desteklemem-(TAMAMI)

Okuduğu yazarla sidik yarıştıran okurdan hiç mi hiç hoşlanmam: Hürriyet gazetesinde zibil gibiydiler, Aydınlık’ta tek tük var. 2000 yılında gazetede yeni yazmaya başladığım zaman böylelerine cevap verirdim. Acemilik ve saflıktan! Meğer kendilerine verdiğim özel yanıtları bir şekilde yayınlayıp “Bakın ben Özdemir İnce’yi nasıl madara ediyorum!” derlermiş.

Bunu öğrenince okurların bu türden e-postalarına cevap vermez oldum. Buna karşın, kendilerini kanıtlamak, göstermek isteyenlerin e-postalarına engel koydum!

Bu engel koyma işine ne yazık ki yakında Aydınlık’ta da başlayabilirim!

Halep oradaysa...

“Kürtlerin (PKK’nın ve bir başka silahlı örgütün değil) federasyon ve bağımsızlık istemelerine karşı çıkmam ama kimse benden destek beklemesin” diye yazmama şaşırıyorlar, beni tutarsızlıkla suçluyorlar. Bakın, ben 2000 yılından bu yana Kürtler ve Kürtçülükler konusunda çok düşünmüş, çok yazmış bir insanım. Son 10 yılda yayınlanan kitaplarımı şöyle bir taradım, bu konuyu ele alan yazılarımı buldum: “Pazar Yazıları“ 5 yazı, “100 Pazar Yazısı” 1 yazı, “Fesatlar Sarmalında Türkiye” 6 yazı, “Demokrasisiz Demokrasi” 21 yazı, “Yedi Canlı Cumhuriyet” 2 yazı, “Direnen Cumhuriyet” 7 yazı... Toplam 42 yazı... Gözümden kaçanlarla, öteki kitaplarımda yer alanlarla birlikte aşağı yukarı en azından 50 yazı, ki 150-200 sayfalık bir kitap eder. Henüz kitaplara girmemiş, sayısal olarak bir o kadar yazım Hürriyet gazetesi arşivinde duruyor. Taransın!

Bu yazıların çoğunun amacı, “Kürt Sorunu” bağlamında kullanılan sözcük ve deyimlerin doğru anlamlarını aramak, yabancı ülkelerden verilen örneklerin geçersizliğini göstermek, sorunla ilgilenenlerin duman altı olmasına engel olmaktı.

Arşın burada...

Kürt Sorunu çok ciddi bir iştir. Nabza göre şerbet verenlerin, “zamanın ruhu”na uygun yorum yapanların, Cumhuriyet’in kuruluş ilkelerinden nefret edenlerin konuyu anlamaları mümkün değil! Bu nedenle herkes ağzından çıkan sözlere dikkat etmek zorundadır. Bu ülkede kimi goygoycuların kullandıkları “Türkiyeli”, “Türkçe şiir”, “Ulusların kendi kaderlerini tayin hakkı”, “anadilde eğitim-öğretim özgürlüğü” gibi deyişlerin ne anlama geldiğinin farkında bile olmadıklarına tanık olduk. Bilgiçlik ve demokratlık taslıyorlardı!

“Kürt Sorunu” kendini aydın ve enternasyonalist sanan hastaların “psikiyatri kliniği” değildir. Hiç kimse kendini “Kürt Sorunu” kürleriyle tedavi edemez.

Kimsenin yazmaya cesaret edemediği şeyler de yazdım: “PKK, TSK’yı yenerse bu iş fiilen biter, yoksa sorun müzakere masasında tartışılır ama bu masada eli silahlı PKK yer alamaz” diye yazdım. “Silah bırakmak”, “ateş kes” gibi, düşman devletler arasındaki savaşlarda kullanılacak deyimlerin kullanılmasına karşı çıktım. “Bir ülkenin ordusu, sıfatı ne olursa olsun, asilerle ateş kes yapmaz, karşılıklı silah bırakmak gibi bir şey olamaz” diye yazdım. “Kürtlerin özerklik, federasyon, bağımsızlık gibi isteklerine karşı çıkmam, ancak...” diye yazdım ve o “ancak”ın içini doldurdum...

İşin püf noktası

Silah bırakmamış PKK benim muhatabım değil. Ama partiler kanununa göre kurulmuş bütün partiler muhatabımdır. Partilerin beni muhatap kabul edip-etmemeleri benim umurumda bile değil, kendi bilecekleri iş, ben yazmam gerekeni yazarım ve benim yazdıklarımdan epeyce şeyler öğrenirler.

İşin püf noktası “Anadilde öğretim hakkı” isteğinde yatıyor. Çok anlamlı ve çok tehlikeli bir deyiş! Bir ülkenin resmi dilinden ayrı bir anadili olan vatandaş ve vatandaşlar, “Benim ayrı bir anadilim var o halde kendi anadilimde öğretim isterim” diye, dondurma isteyen çocuklar gibi tepinemez. Yani Kürtler de, üniter Türkiye Cumhuriyeti devletinin okullarında, bütün vatandaşlar gibi Türk dilinde eğitim ve öğrenim görürler.

Bu gerçeği sıradan vatandaşların anlamaması, anlayamaması mümkün. Anadilde öğrenimin ne anlama geldiğini Kürt kökenli vatandaşlara öğretmek görev ve sorumluluğu ilkin Barış ve Demokrasi Partisi’nin omuzları üzerindedir.

Hele herhangi bir BDP yöneticisi, BDP’li bir belediye başkanı “Anadilde öğrenim hakkı bizim temel ve vazgeçilmez hakkımızdır” derse, bunun anlamı çok açıktır: “Biz federasyon ya da bağımsız devlet istiyoruz” anlamına gelir. BDP’yi yönetenlerin ilkin bunu öğrenmeleri ve bu gerçeği ezbere bilmeleri gerekiyor. Bunu Özdemir İnce değil devletler hukuku söylüyor.

Ama kalkıp, hükümetle pazarlık masasına oturmadan “Biz bağımsızlık, olmaz ise federasyon istiyoruz!” dersiniz. Bunlardan birini elde ettikten sonra, Kürtçe anadilde öğretim yapıp yapamayacağınızı “saha”da görürsünüz, Barzani bölgesindeki uygulamaları incelersiniz.

Gördüğüm kadarıyla

Gördüğüm kadarıyla BDP yöneticileri, üzerlerine düşen ağır tarihsel sorumluluklara uygun konuşmuyorlar. Kullandıkları sözcük ve deyimler, sorumluluklarının ağırlığına hiç mi hiç yaraşmıyor. Kendilerine tavsiyem: Yazımda adını verdiğim kitaplarımda yer alan yazılarımı bulup okusunlar. Ancak o zamana kadar, “Anadilde öğretim hakkı” ile “Anadilin özgürce öğrenilmesi hakkı” arasındaki derin anlam farkını öğrensinler. Çünkü bu fark “birlikte yaşamak” ve “birlikte yaşamamak” tercihinin göstergesidir!

“Anadilde eğitim-öğrettim hakkı” = Federasyon, bağımsız devlet (Birlikte yaşamamak).

“Anadilin özgürce öğrenilmesi hakkı” = Üniter Türkiye Cumhuriyeti’nde birlikte yaşamayı tercih. Ancak, “tercihli ders” uygulaması bu hakkın kullanımını karşılamaz.

(“Sırrı Sakık Bey”e yarın bir çift sözüm var.)